Moeder

Mijn moeder stierf 16 jaar geleden maar het doet altijd deugd om haar terug te zien. Na haar overlijden heb ik het steeds moeilijk gevonden om haar beeld helder voor mijn geest te halen. Tot vorig jaar. Ik gaf een Reiki afstandsbehandeling aan de moeder van een bekende van me toen mijn mama ineens daar was. Ik kreeg een zwart-wit foto van haar te zien waarop haar hoofd en buste getoond werden. Ze leek wel een filmster uit de jaren vijftig. Zo stralend jong en beeldig zag ze eruit en ze lachte zo lieflijk. Nooit eerder had ik zo'n lieve lach opgemerkt bij haar. Onlangs ontmoette ik haar in een droom. Het leek wel of ze nooit weg geweest was, zo vertrouwd leek alles. Ineens werd ik ontzettend bang om haar te verliezen. Ik ging op zoek naar haar en vond haar liggend op een bed. Het leek alsof ze ziek was en ik was erg bezorgd om haar en vreesde dat ze zou sterven toen ik me realiseerde: “goh ja, ze is al dood”. Merkwaardig dat ik later die dag toen ik de nieuwe video van Lindsay bekeek, zij de kaart van “Moeder” trok en die bleek te maken te hebben met “zaken helen omtrent moeder-kind relatie”.

Drumcirkel

Dankzij Elke wiens trommel ik mocht lenen, kon ik mee trommelen tijdens een drumcirkel in het gezelschap van schedelhoeders, meer bepaald drakenschedels in dit geval. Thema van deze avond: ontmoeting met onze vuurdraak. Alhoewel dit voor mij de eerste keer was dat ik de drum gebruikte leek het net of ik nooit was anders gedaan had. Er was een heel sterk gevoel van herkenning bij het mee drummen. Ik dacht: “Dit heb ik nog gedaan, dit is niet de eerste keer...” Het voelde zo goed en zo juist en ik werd diep geraakt en ontroerd. Vrijwel de hele sessie lang moest ik huilen van ontroering en dankbaarheid, dankbaarheid omdat ik hieraan mocht deelnemen. Enigszins verrassend was ook het feit dat ik terzelfdertijd kon journeyen. Terwijl ik trommelde kwam ik in een trance waarbij ik een haarscherp beeld te zien kreeg van een vrij jonge dame met lang blond haar en een zwart lint om haar hoofd. Ze is gekleed in een donkergroen lang gewaad gemaakt uit velours dat de contouren van haar lichaam volgt. Ik bevind me in een toren en ik voel mannelijk. Het is een grote ruimte die goed verlicht blijkt alhoewel ik de indruk heb dat dit tafereel zich afspeelt in de Middeleeuwen. De wanden lijken gemaakt uit lichtbruin marmer en zijn erg gaaf en rond. De kleuren van haar jurk en de ruimte zijn absoluut intens en ik kan haar gelaat haarscherp waarnemen. Ze zit links voor me neer terwijl ik rechtop sta en ze kijkt naar me op. Het lijkt alsof ik geen gezicht en lichaam heb maar eerder een vreemdsoortig harnas dat lijkt op een hek, gemaakt uit zwarte en rode houten latten, bijeengehouden met zilverkleurige spijkers. Ze staat op en ik volg haar terwijl ze mij blijkbaar de weg toont langs de brede wenteltrap naar beneden.

We worden verzocht ons voor te bereiden op de ontmoeting met onze vuurdraak dus volgens de geleide meditatie bevinden we ons ergens buiten. Met enige tegenzin begeef ik me naar buiten. Eens beneden aangekomen wandel ik naar buiten maar daar is alles veel minder scherp en donkerder ook. Bovendien is het modderig en met moeite zie ik enige mensen rondom een tafel (feestdis) die blijkbaar zitten te eten. De ontmoeting met de vuurdraak lukt niet al te best. Erg vind ik dit echter niet. Ik ben allang blij met mijn verblijf in de mooie toren en nog steeds onder de indruk van de intensiteit van de kleuren en de scherpte waarmee ik kon waarnemen; ik zag stukken beter dan met mijn fysieke ogen. Ik hoop dat er gauw een vervolg hierop komt.

De sjamaan in mij...

Hoe kan ik anderen healen zolang ik niet in staat ben mezelf te healen?

Hoe kan ik iets betekenen voor anderen, zolang ik zelf niet 100 % in mijn eigen kracht sta?

Met deze vraag zit ik reeds langer in mijn maag.

Tijdens een introductieles omtrent het HOPE project (Sit'in) 19/01 ll zag ik tijdens een geleide visualisatie oefening het volgende. We worden uitgenodigd om op weg te gaan naar een plek en de manier waarop we daar dienen te geraken mogen we zelf kiezen. Onmiddellijk zit ik op een paard en het voelt heel normaal, heel natuurlijk, alsof ik nooit wat anders gedaan heb. Ik bemerk een Indiaans meisje dat voor me uit loopt. Ik kan enkel haar achterzijde zien; ze heeft steil, zwart haar met een scheiding in het midden en 2 vlechtjes en ze draagt kleding, gemaakt van dierenhuiden. Met een gelijkmatige, vastberaden tred toont ze me de weg naar een tipi ergens in de Amerikaanse vlakten. Ditzelfde meisje had ik al eerder gezien tijdens een eerdere geleide astrale reis waarbij we uitgenodigd werden om kennis te maken met de 4 elementen: water, aarde, vuur en lucht. Toen had ze me voor het eerst de weg getoond. Is ze mijn innerlijk kind of een deel van me? Ze voelt alleszins vertrouwd aan. Toen ook zag ik de eenhoorn (voor de 2de maal). Tijdens de kennismaking met het “aarde” element zag ik mezelf als een baby die veilig geborgen in de wortels van planten lag; de wortels omsloten me op een beschermende manier en het voelde behaaglijk en veilig; ik voelde me gedragen door Moeder Aarde. Het wordt me duidelijk dat ik meer en meer wordt aangetrokken door de “benedenwereld”. Wat later komt het idee van een Vision Quest op mijn pad en dit laat me maar niet los. Ik begin me te verdiepen in sjamanisme...

dromen

Tot een tweetal jaren geleden had ik heel af en toe volgende droom: Binnenin mijn huis bevindt zich een ander huis dat aanzienlijk groter is dan het huis waarin ik woon (mijn 'echte' huis). Niemand anders behalve ik weet echter van het bestaan van dit andere, grotere huis af. Enkel ik weet hiervan. Het rare is dat, alhoewel het andere huis binnenin veel groter is en meer mogelijkheden biedt dan mijn 'bewoond' huis, ik er toch niet naartoe verhuis. Het grotere huis voelt dan ook wat eng aan; er hangen witte lakens over de meubelen en ik zie er enorm tegenop om dit allemaal te poetsen en erin te gaan wonen. Het jaagt me wat angst aan. Toch voel ik me enigszins trots dat ik over zo'n geheim, groot huis beschik; ik voel me rijk maar... ik bewoon het niet en dat was dat.

Het is nu al een hele tijd geleden dat deze droom nog voorkwam. Is het omdat ik eindelijk gestart ben met de “verhuis” naar mijn “grote woning”?

numerologie

Tijdens een wandeling de nummerplaat: AVE-333 op een geparkeerde wagen opgemerkt. Rarara, wie zou hierachter zitten?  Even later rijd ik achter een auto waarvan de nummerplaat eindigt op 333...  Veel duidelijker kan haast niet. Nu weet ik het wel zeker, (vrouwelijke) opgestegen meesters staan me bij, en hoe!

Links

http://users.skynet.be/emovere/

http://www.timotheus.org/

www.owc.be/

www.cristinacke.com

http://www.drieveren.be/

http://www.earthandsoul.be/

http://www.desprankeling.be/

http://www.personalsoulscript.com/
http://twinflames.ca/

www.goldenflower.org

http://www.goldenflower.be/GFAL/Welkom.html

http://magie-der-zo-heid.be/

http://www.coaching-mediation.be/

http://preventdisease.com/news/13/120513_Researchers-Show-How-Mindfulness-Thoughts-Can-Induce-Specific-Molecular-Changes-Genes.shtml

Literatuurlijst

Inspirerend...

Vennells, David F. Reiki voor beginners

Stein, Diane. De Kern van Reiki (Essential Reiki)

Lübeck, Walter & Petter, Frank Arjava en Rand, William Lee. Het Reiki Kompendium

Lübeck, Walter en Hosak, Mark. Het grote boek der Reiki Symbolen

Warnecke, Eckhart. Reiki, de tweede graad

Miles, Pamela. Alles over Reiki

Penczak, Christopher. Magick of Reiki

Delnooz, Fons & Martinot, Patricia. Reiki als ambacht

Delnooz, Fons/ Martinot, Patricia. Handboek Energetische bescherming

Stein, Diane. Essential Psychic Healing. Berkeley, CA: The Crossing Press, 2006

Williston, Glenn and Johnstone, Judith. Discovering your Past Lives. London: Thorsons, 1999

Nederlandse editie: Voorbije Levens – regressietherapie in de praktijk. Rijswijk: Uitgeverij Elmar b.v.

Tolle, Eckhart. De kracht van het NU

Kabat-Zinn, Jon. Handboek meditatief ontspannen (over mindfulness)

Hay, Louise L. Je kunt je leven helen

Bos-Koning, Sonia. Werken vanuit de akasha

Acke, Cristina. Maya Kalender – Het heilige geschenk van de Maya's aan de mensheid

Van Genechten, Jef. Het laatste oordeel

Van Genechten, Jef. Kind van de zon – Van de mindere naar de beminde. Onmacht als sleutel naar zelfbevrijding

Van Genechten, Jef. Ik krijg mijn bladeren terug, zeker weten

Van Genechten, Jef. Als de geur van jasmijn

Rosenberg, Marshall B. Geweldloze Communicatie

Chopra, Deepak. Synchroniciteit

Beerlandt, Christiane. De Sleutel tot Zelf-Bevrijding – Encyclopedie van de Psychosomatiek

Joudry, Patricia & Pressman, Maurie. Tweelingzielen, Vind je ware spirituele partner

Quesada, Maria, Vandael, Sonja & Somers Anne-Marijn. Zielsveel - Tweelingzielontmoetingen
Debord, Marleen. Sleutels tot liefdeszielen
Courteney Hazel. Het zesde zintuig

Numerologie en andere signalen

De laatste tijd vallen mij meer en meer getallenreeksen op, bv mijn digitale klok die 23:23 uur aanduidt (net op het moment dat ik ernaar kijk) en dit meerdere avonden in een korte tijdsspanne. Aan het begin van de cursus over aquariuschakra's had één van de medecursisten hierover gewag gemaakt maar toen had ik maar weinig voeling mee. Recent echter blijk ik veelvuldig hiermee geconfronteerd te worden of het valt me gewoonweg meer op dan voorheen. Meer dan eens zie ik 21:21 of 22:22 bv. En heel recentelijk krijg ik vaker 11:11 te zien. Toen ik afgelopen juni 2014 een boete in de bus kreeg voor een snelheidsovertreding (voor alle duidelijkheid: dit is slechts mijn tweede boete voor zulk een overtreding OOIT – de vorige moet dateren van ergens einde jaren 80...), vond ik het raar dat mijn “lichtwezens” zoiets konden toelaten. Ik had nl. te snel gereden toen ik onderweg was naar de chakracursus (in een wanhopige poging om er tijdig te geraken). Ik bedacht plots: “hier moet toch een reden voor zijn, het universum (of mijn engelen en andere lichtwezens) kan/kunnen onmogelijk zo wreed zijn om dit te laten gebeuren zonder een goede reden. Zekere dag moest ik in de lokale bib zijn en daar viel mijn oog op een boek getiteld “Getallen van de engelen” Ik herinnerde mij het bedrag van de boete en zocht het op. De betekenis die erachter schuilging was een erg mooie boodschap en ook een beetje een bevestiging van wat er gaande was in mijn leven (en/of zou komen).

Wat ik de laatste tijd ook vaak opmerkte zijn (rode) hartjes op bv broodzakken, de bloes van een dame op de trein, straatstenen, opgedroogd bloed op een pleister (gevolg van een snijwonde in mijn vinger) ...  Ik beschouw dit als een mogelijke verwijzing naar mijn tweelingzielschap oftewel naar het vinden van liefde voor mezelf, het ontdekken van zelf-liefde of onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en voor alles wat is.  

Ook opgemerkt: lettertekens op nummerplaten van geparkeerde en voorbijrijdende voertuigen, bv: EFT. Voor mij staat dit voor Emotional Freedom Technique, waarmee ik eerder al werkte en ik heb het opgevat als een boodschap dat ik hiermee opnieuw aan de slag mag, wat ik ook gedaan heb (en nog doe) in de vorm van dagelijkse affirmaties.

Deze signalen zijn simpelweg een andere manier waarop lichtwezens met ons in contact kunnen treden; d.m.v. vb. getallen (op digitale klokken, rekeningen, reclameborden, nummerplaten...) – die we meermaals opmerken – tot we ons afvragen wat de betekenis hiervan kan zijn. Tot dusver heb ik me nooit willen bezig houden met “wat de toekomst brengen zal” want uiteindelijk maken, bepalen we zelf onze toekomst en vaak veroorzaken deze “voorspellingen” alleen maar meer verwarring. Ik doe gewoon mijn ding en zie wel waar ik uit zal komen. Toch kan ik niet langer ontkennen dat er inderdaad heel wat signalen ons pad kruisen. We mogen er simpelweg alert voor zijn en ervoor open staan. “Ze” wijzen ons de weg. 

Tweelingzielen

De ultieme wake-upcall of ultieme uitdaging tot transformatie?

Eind 2011 woonde ik een lezing bij over celzouten of mineralen. Het leek me het proberen waard om met deze voedingssupplementen aan de slag te gaan al was het maar om mijn cholesterol (die lichtjes verhoogd bleek) te helpen dalen en wat haarverlies waar ik last van had te bestrijden. In de daaropvolgende maanden raakte ik inderdaad enkele kilo's kwijt maar opvallender echter was dat ik – en ik weet nog steeds niet met zekerheid of het door de inname van de celzouten kwam – sneller seksueel opgewonden raakte. Plots begon ik (na jaren) opnieuw mannen op te merken. Het voelde wel bizar daar ik niet begreep waar dit opeens vandaan kwam, vooral daar er geen man in mijn leven was op dat moment. Want had ik dan voor mezelf niet uitgemaakt dat ik het “gehad had” met mannen na al het leed van leugens, bedrog, relatiebreuken, gebroken harten... Uiteindelijk was ik tot de conclusie gekomen dat een liefdesrelatie voor mij niet weggelegd was, althans niet in dit leven. Daar had ik me bij neergelegd en het voelde eindelijk goed. Ik was vrij en hoefde niemand verantwoording voor wat dan ook af te leggen.

Net nu ik eindelijk enige gemoedsrust bij mezelf gevonden had en vrede leek te hebben met het alleen-zijn, net nu ik klaar was om alleen verder te gaan met mijn leven gebeurde er iets wat mijn transformatieproces in een stroomversnelling bracht die ik niet voor mogelijk hield...

Tijdens de zomer van 2012 viel er mij één man in het bijzonder op. Hij was me jaren geleden al opgevallen maar nooit eerder op deze manier. Hij leek me plotseling zoveel ouder geworden want de jaren daarvoor was hij, wel gewoonweg te jong voor mij. Wel leuk, had ik toen gedacht, maar jammer genoeg te jong. En bijgevolg had ik er destijds niet veel meer aandacht aan geschonken.

Dit alles veranderde dus die zomer; plots zag ik een man en geen jongen meer, en wat voor een man! Ik hield het niet meer, was in alle staten maar begreep er tegelijk niets van want deze persoon kende ik enkel van de televisie en van artikels die over hem verschenen in de pers. Het was alsof elke cel en elke vezel in mijn lichaam bij hem wou zijn. Het leek op eerdere verliefdheden die ik vroeger gekend had maar toen ging het wel altijd over mannen die ik in levende lijve tegengekomen was en nooit over iemand die ik louter kende uit de media. Wat mij ook nerveus maakte was dat zijn uiterlijk en meer nog zijn houding, hoe hij zich gedroeg, me heel erg deden denken aan één iemand waarmee ik vroeger een relatie had en waaraan ik maar weinig goede herinneringen bewaarde. En ook: dit gevoel wou maar niet weggaan ondanks het feit dat mijn verstand me vertelde dat hij onbereikbaar was voor mij. Hij stond trouwens voor zowat alles waarvan ik weg aan het lopen was... Was ik gek aan het worden? Was ik misschien te lang alleen en begon ik visioenen te krijgen? Had ik een terugval? Na al mijn innerlijk werk, al de moeite die ik gedaan had afgelopen jaren op weg naar bewustwording. En ook net nu, dat ik eindelijk wat 'peace of mind' gevonden leek te hebben en ik me verzoend had met het idee om alleen verder te gaan als het moest en misschien, wie weet met iemand aan mijn zijde maar ik was hoedanook niet zoekende naar een partner. Ik kon het toch alleen? Dat had ik al voldoende bewezen toch? Ik die dacht geen man meer nodig te hebben... Het hield geen steek. Eerst dacht ik nog, eens hij wat meer uit de belangstelling verdwijnt zal het wel overwaaien. Maar dat deed het niet.

Had dit misschien te maken met een voorbij leven? Op een avond werd ik zo pissig dat ik tot mezelf zei: “verdomme, ik wil het weten – heeft het te maken met een vorig leven?” Ik raapte mijn moed bijeen en pendelde de vraag: 'Kennen wij mekaar van vroeger (uit een vorig leven)? Tot mijn verbazing was het antwoord: 'Ja'. Afgaande op mijn intuïtie, aangevuld met gis- en deductiewerk, kon ik het volgende samenstellen: Mijn ziel huisde ergens in de 6de eeuw in het lichaam van een zwarte slavin in Rome. Het was niet bepaald een gelukkig leven; mijn 2 oudste kinderen waren het resultaat van verkrachtingen die ik had ondergaan. Ik leerde een man kennen, een Romein, waarmee ik een relatie aanging en samen kregen we 7 kinderen. De jongste van hen blijkt nu, in dit leven, de fameuze beroemdheid te zijn waarop ik hartstochtelijk verliefd geworden was! Natuurlijk wou ik weten of dit iets te maken had met incest; dit bleek gelukkig niet het geval. Wel zou hij me toendertijd zwaar gekwetst hebben door me 'in het openbaar niet als zijn moeder te willen erkennen'. Maar hoe kon hij me niet erkennen als ik zijn moeder was? Wat ik op dat moment niet wist, was dat het verhaal niet volledig was. Pas maanden later, toen ik me een terugkerende droom herinnerde, kon ik het hele verhaal reconstrueren. Na de geboorte van ons jongste kind, had mijn toenmalige man mij laten zitten voor een andere vrouw. Hij was bij haar ingetrokken maar dat was niet alles, hij had al onze kinderen met zich meegenomen. Als slavin kon ik enkel hulpeloos en machteloos toekijken want allicht was ik ook rechteloos. Ik heb dit trauma destijds niet kunnen verwerken en ben toen ook letterlijk gestorven aan een 'gebroken hart', waarschijnlijk een hartaanval of hartfalen.

Ik was vastbesloten om hoedanook dit aan te pakken en het trauma te helen, zodat ik verder kon met mijn leven; ik kon deze obsessie, want daar begon het verdacht veel op te lijken, missen als kiespijn. Ik besloot een traject te volgen bij een coach die gebruikt maakt van o.a. omega NEI healing, NLP, enneagram. Ook dmv het gebruik van affirmaties thuis bleef het effect niet uit en begin 2013 (na enkele maanden) bleek ik een aanzienlijke verbetering te bemerken in mijn gevoelens. Ik begon zelfs gevoelens te krijgen voor een man die ik al een tijdje kende en alhoewel het op niets uitdraaide (hij bleek al in een relatie te zitten*) beschouwde ik dit als een teken van 'genezing' want ik was hip hip hoera in staat om verliefd te worden op iemand anders!

Er werden uiteraard ook andere zaken geheeld, mijn claustrofobie kwam aan bod en er kwam een verstrikking in de moederlijn aan het licht (overgeërfd van mijn betovergrootmoeder langs moeder's kant) en andere thema's waarvan ik vond dat het nu tijd was om deze aan te pakken.

Ondertussen was het lente geworden en kwam mijn 'vorige zoon' /beroemdheid weer wat meer in de belangstelling te staan in de media. Mijn coach raadde me aan om mezelf te observeren bij het bekijken van zijn verschijning. Aanvankelijk leek dit nog te lukken maar na enkele weken bleek dat de oude gevoelens er nog steeds waren en tegen de zomer werd het duidelijk dat ik terug bij af was. Het leek alsof ik geen vooruitgang geboekt had sinds een jaar eerder. Het was om moedeloos van te worden; had ik iets gemist, iets over het hoofd gezien? Wat was er fout gelopen?

Eind van de zomer kreeg ik de kans om hem te ontmoeten. Veel had ik er niet van verwacht daar hij zo populair is dat het bijna onmogelijk leek om dichtbij hem te geraken. En inderdaad er was een massa volk aanwezig. Helemaal op 't laatst bleek hij wel een teken te geven van 'herkenning' maar op dat moment kon ik maar moeilijk geloven dat hij op mij doelde (daar het niet echt éénduidig was). Nu weet ik dat hij me wel degelijk had opgemerkt.  

Enkele dagen later zat ik in zak en as. Ik was een inzinking nabij en voelde een grote behoefte aan een Reiki zelfbehandeling die uitdraaide op een enorme release. Na eerst een duidelijk beeld gepresenteerd te krijgen van een jongen en een meisje – zie uitleg verder – kreeg ik een (vager) beeld te zien van mezelf als zwarte slavin. Ik was best wel aantrekkelijk maar ik voelde een vlijmscherpe pijn in mijn hartstreek; het was alsof mijn hart levend uit mijn lichaam gerukt werd. Ik zag waar mijn hart voorheen zat een gapende zwarte rechthoek en ik begon onbedaarlijk te huilen. Het was een geluid waarvan ik niet eens vermoedde dat ik het kon voortbrengen, als betrof het een oergeluid. Zo had ik mezelf nog nooit horen tekeergaan... Na de sessie voelde ik me een heel stuk lichter, alsof er een zware last van mijn schouders was gevallen.

Aan het begin van de sessie had ik echter, vreemd genoeg, eerst een haarscherp beeld /foto gepresenteerd gekregen van een meisje en een jongen (het meisje op de voorgrond; de jongen naast haar, op de achtergrond, vanuit mijn perspectief gezien). Beiden waren erg netjes en hedendaags gekleed; het meisje had lang blond haar dat in 2 vlechten bijeengehouden werd en droeg een dure grijze overgooier met een motiefje van diamant en borduursel op het borststuk over een wit bloesje; de jongen had kort, donkerder haar, was ook in het grijs gekleed en droeg een korte broek. Allebei zaten ze op handen en knieën onder een tafel alsof ze kattenkwaad aan 't uithalen waren en er was een zekere “rivaliteit” tussen beide. Ik voelde aan dat ze familie van elkaar waren en ze leken me van dezelfde leeftijd, vermoedelijk 8 jaar. Ik begreep al snel dat dit niets met een voorbij leven te maken had maar waarmee had het dan wel te maken? Ik concludeerde dat aangezien ze broer en zus en van dezelfde ouderdom leken, het om tweelingen moest gaan. Na achteraf de vraag gependeld te hebben of de jongen stond voor mijn 'beroemdheid' en of het meisje stond voor mezelf, kreeg ik een bevestigend antwoord. Oké, dus we waren ''tweelingen” maar hoe dan? Ik had al wel eens gehoord over parallele levens; was het dat? Hadden we op dit moment ergens in een andere dimensie een leven samen? Het antwoord van mijn pendel was noch ja, noch nee. Ik snapte er maar weinig van.

Het antwoord zou enkele weken later komen. Ik was gestart met het volgen van een cursus over de aquariuschakra's. Tijdens de 1ste cursusdag stonden er een aantal voorwerpen, waaronder enkele boeken op een tafeltje uitgestald. Eén boek in het bijzonder trok mijn aandacht; het was getiteld “Zielsveel – Tweelingzielontmoetingen”. Toen begon het me te dagen...Zou het kunnen? Na wat opzoekwerk over het gegeven, want dit was absoluut nieuw voor mij, wist ik het bijna zeker: dit moest mijn tweelingziel zijn. Pas enkele weken nadien durfde ik de vraag te pendelen (met zijn foto erbij): is deze man mijn tweelingziel en zelden kreeg ik zo'n krachtige 'ja!' als antwoord. Hoe gek, onwaarschijnlijk en wonderlijk het ook allemaal leek, hij was de andere helft van onze tweelingziel... Die avond ben ik ei zo na niet gek geworden.

In één klap, in één flits “zag” ik wat er stond te gebeuren: “indien ik niet snel genoeg leerde onvoorwaardelijk van mezelf te houden zou hij me kwetsen, net zoals hij had gedaan in het vorige leven dat we gedeeld hadden”. Van Jef (mijn leraar mandalatekenen) had ik een aantal gezegdes op kaartjes gedrukt meegekregen en enkele daarvan had ik bevestigd aan een kast. Zekere dag viel één van de kaartjes op de grond, zodat ik het moest oprapen om het terug te bevestigen. Erop stond te lezen: “Ga niet uit van veronderstellingen”...

Aanvankelijk voelde het alsof iemand een misselijkmakende grap met me uithaalde. Ik vond het wreedaardig of 'cruel' zoals ik later mijn beste vriendin toevertrouwde. Ik wist niet of ik nu moest lachen of huilen. Op zowat alle vlakken waren we tegenpolen; de verschillen tussen ons konden haast niet groter: hij was oud, of liever jong genoeg om mijn zoon te zijn (en ik oud genoeg om zijn moeder te zijn), van verschillend ras, totaal verschillende beroepen om nog maar te zwijgen van zijn ondertussen toch wel immense bekendheid en als toemaatje: duizenden kms die ons van elkaar scheidden... Bovendien leek hij mij te staan voor bijna alles waarvoor ik aan het weglopen was want dat “soort mannen” had ik toch al eens gehad in het verleden en toen waren geen van al deze relaties op iets uitgedraaid. Het was alsof ik de hoofdprijs van de loterij had gewonnen EN levenslang had gekregen terzelfder tijd. Ergens had ik gelezen dat tweelingzielschap een gave is en elders las ik dan weer dat het een hele eer en een geschenk was om je tweelingziel te mogen ontmoeten en kennen in dit leven. Nou, als dit een geschenk was, dan toch een vergiftigd, vond ik.

Een rusteloosheid waarvan ik dacht dat ik ze voorgoed achter mij gelaten had, vooral na al mijn Reiki inwijdingen, maakte zich opnieuw van mij meester. Zo was ik de laatste jaren minder en minder aandacht aan mijn uiterlijk gaan besteden; het deed er niet meer zozeer toe. Sinds Reiki in mijn leven was gekomen kwam ook het besef dat dit slechts deel uitmaakte van de illusie, die het leven, of de realiteit of werkelijkheid zoals wij het benoemen, is.

Dit nieuw gegeven van TZschap echter leek alles weer op losse schroeven te zetten. Opnieuw stond mijn leven op zijn kop en leek het alsof ik alles van voorafaan moest herdoen. Ineens deed het er wel weer toe hoe ik eruit zag want ik moest er toch begeerlijk genoeg uitzien voor hem (zeker gezien het grote leeftijdsverschil...)!

Nu weet ik dat hij staat voor een deel of deeltjes in mezelf, waarvan ik weg aan het lopen was, deeltjes waarvan ik dacht dat ze geheeld waren maar die het vooralsnog niet zijn, delen die ik nog niet onder ogen had kunnen of durven zien. Zo mag ik onder andere mijn uiterlijk voorkomen meer en meer gaan omarmen en waarderen want dat bleek – en blijkt – nog steeds een pijnpunt voor mij. Lange tijd ben ik onzeker geweest omtrent mijn uiterlijk. Door het ontdekken van mijn TZ wordt dit gegeven nog maar eens extra in de verf gezet. Komt daar nog eens het belachelijke grote leeftijdsverschil bij... Gelukkig zie ik er jonger uit dan ik ben, getuige daarvan de vele blikken van ongeloof van vreemden aan wie ik mijn leeftijd prijsgeef. Wellicht omdat mijn “emotionele” leeftijd stukken lager ligt, nl: zo'n 14 jaar.   

Ik herinnerde me een voorval van enkele jaren eerder toen ik op restaurant was met een vriendin en op een bepaald ogenblik ging het over mijn TZ (op een moment dus dat ik mij nog niet bewust was van ons tweelingzielschap). Op één of andere manier kwam zijn uiterlijk ter sprake en toen mijn disgenoot een ietwat denigrerende opmerking over hem maakte, floepte ik eruit: “Nou, mij zou hij het toch geen 2 keer hoeven te vragen” waarop zij had geantwoord: “Alsof hij het jou ooit zou vragen!” “Ja”, had ik toen gedacht, “waarom ook zou iemand zoals hij mij ooit gelijk wat vragen?” Maar tegelijkertijd had ik zo'n stekende pijn in mijn hartstreek gevoeld, wat ik zo vreemd vond destijds. Echter, het lichaam weet. Het hart kent de waarheid. Haar antwoord was niet de waarheid. En ook mijn reactie op haar antwoord was een onwaarheid, een leugen. Immers, de waarheid kwetst nooit.

De maanden die volgden na de “herkenning” van mijn tweelingziel bleken zwaar. Kan het zijn dat je iemand mist nog voor je hem in het echt ontmoet hebt? Want zo voelde het zo vaak voor mij. En eigenlijk was het gemis er al veel eerder besef ik nu. Was ik onbewust al heel de tijd op zoek geweest naar hem?  Was het daarom dat ik mij aangetrokken voelde tot mannen van zijn ras omdat ik ergens in mijn onderbewustzijn wist dat hij er zo zou uitzien?
Geregeld kreeg ik, meestal geheel onverwacht, warmte opstoten/opwellingen, vanuit mijn bekken naar mijn hoofd toe. Uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes moest ik afslaan omdat ik het ineens beu was om mij nog langer 'anders' te moeten voordoen dan wie ik echt was. Ik ergerde mij (opnieuw) aan de kleinste dingen. In een artikel over tweelingzielen las ik dat deze verschijnselen het gevolg zijn van de Kundalini energie die opgewekt wordt, in onderhavig geval dus, naar aanleiding van de ontmoeting met zijn tweelingziel. Op andere momenten dan weer, leek ik te zweven op een roze wolk, was ik vol hoop en verkeerde ik in een staat van opperste gelukzaligheid (meestal na een Reiki zelfbehandeling). Mijn verlangen had mij in een emotionele roetsjbaan geduwd. Ook waren en zijn er de “onverklaarbare” nevenverschijnselen zoals: lampen die stukspringen, mijn telefoontoestel dat de ene dag aangeeft dat de batterij aan vervanging toe is om 2 dagen nadien normaal te functioneren of het licht van de lantaarnpaal dat flikkert net op het moment dat ik eronderdoor loop en wanneer ik me omdraai brandt ze weer gewoon... Onlangs deed mijn telefoon het niet; ik kon geen verbinding krijgen en wannneer mensen mij probeerden te bellen kregen ze de melding dat “de telefoonlijn gestoord was”. De mevrouw van de telefoonmaatschappij meldde me wat later dat “volgens haar papieren“ook mijn tv het niet zou doen . Ik zette mijn televisietoestel aan en dit bleek echter, tot haar stomme verbazing, normaal te werken. “Charlie's Angels” verschenen op het scherm. Er werd een afspraak geregeld met de technieker die 's anderendaags langs ging komen maar toen ik diezelfde namiddag thuiskwam na boodschappen te hebben gedaan, bleek mijn telefoon het opnieuw te doen. Ook de tv werkte nog steeds en toen ik hem aanzette, verschenen daar opnieuw, ditmaal tot mijn stomme verbazing: “Charlie's ANGELS” ;-) - jaaa, engelen houden blijkbaar ook wel van een grapje! Helemaal raar was echter dat ze bij de telefoonmaatschappij blijkbaar niet wisten dat mijn telefoon het opnieuw deed want 's anderendaags in de vroege ochtend kreeg ik een sms'je met de bevestiging dat hun technieker zou langskomen ... Mocht ik nog terugbellen om de afspraak af te zeggen!

Spanje: najaar 2013.

Geveld door een verkoudheid kon ik op een nacht de slaap niet vatten wegens een verstopte neus. Ik verweet mezelf dat ik me (weer eens) had laten ziek worden, dat ik deze verkoudheid had toegestaan bezit van me te nemen. Ineens werd ik zo kregelig en iets in mij riep me toe: Maar JIJ weet toch het best hoe je jezelf moet helen! Je kan het. Doe het! Zeg het! Ik sprak de naam van mijn tweelingzielhelft luidop uit en zei dat hij mijn andere tweelinghelft was en meteen ging mijn neusgat open. Bijna tegelijkertijd kreeg ik de zin door: “De waarheid zal je bevrijden. The truth will set you free”. Ik herhaalde een paar keer dat hij en ik samen 1 ziel vormden en het voelde zo goed, zo juist, ik kon wel jubelen van vreugde. De rest van de nacht is mijn neus open gebleven en heb ik geslapen als een roos...

Dit bleek een voorbode voor wat komen ging want ongeveer een maand later nam ik het besluit om met dit blog van start te gaan.

Het moet zo ongeveer rond die periode geweest zijn, ergens eind 2013 – begin 2014 dat ik mij begon te realiseren dat ik een punt bereikt had waarop er geen terugkeer meer mogelijk was. Tot dan had ik het gevoel gehad dat ik nog altijd terug kon 'krabbelen' wanneer ik dat wilde. Toen leek het nog vrijblijvend. Misschien was dit wel het equivalent van de Reiki meesterinwijding 3B die ik alsmaar had uitgesteld? De laatste jaren was ik wat “stilgevallen”; ik bleef wel cursussen en workshops volgen maar was ergens vastgelopen; ik wist niet hoe het nu verder moest en wat ik kon aanvangen met mijn herontdekte energetische kwaliteiten, welke vorm het zou aannemen.

Sinds afgelopen zomer heb ik vaak het gevoel mij in een andere dimensie te bewegen, alsof ik rondloop in één of andere film en zeker zit de tweelingzielzaak daar voor iets tussen.

Na de meditatie met Helion was er ineens sprake was van een haast “onweerstaanbare drang”. Ik moest gewoon “iets” doen; anders zou ik gek worden of ziek, of beide. Ik voelde dat ik niet langer kon blijven uitstellen. Een zoveelste wandeling in de natuur later kwam ik thuis met één woord in mijn hoofd: “blog”. Vanuit de cursus die ik aan het volgen was (omtrent aquariuschakra's) had ik ook deze bevestiging gekregen dat het moment was aangebroken “om het masker af te nemen en te laten zien wie ik werkelijk was”. Eindelijk had ik de moed gevonden die ik zolang had moeten missen...   

Eind januari werd het transformatieproces wel erg zwaar. Was dit hetgeen ze “de donkere nacht van de ziel” noemen?

28 januari dan kreeg ik (weer eens) via de radio 's ochtends bij het wakkerworden een zorgwekkende boodschap: ze draaiden de song “Back to life” van Soul II Soul en wist meteen dat dit met hem te maken had; ik voelde al nattigheid. Even later klonk “Heartbreaker” van Dionne Warwick door de kamer, hetgeen mij niet bepaald geruster stemde. “Zou hij een ander hebben?” ging er door mijn hoofd. Belachelijk eigenlijk want waarom zou iemand als hij niet iemand hebben? Op het werk had ik die dag last van serieuze hartkloppingen die de hele voormiddag zouden duren en 's namiddags voelde ik me dan weer ontzettend ellendig. Ineens had ik schoon genoeg van heel dat tweelingzielengedoe en ik wou hartsgrondig dat ik het nooit te weten was gekomen.

Het moet hoedanook gezegd dat ik sinds die dag niks meer gemerkt heb van warmte opwellingen (die ik algauw begon te missen...) en toen ik een paar weken later zijn FB bezocht zag ik dat hij op datum van 28 januari - de dag waarop ik de signalen via radio ontvangen had – een ietwat rare (voor zijn doen toch) of bevreemdend filosofische bedenking gepost had...

Nieuwe vaardigheid...

Enkele dagen later ontving ik het soulscript dat ik besteld had bij Maria. Zoals aanbevolen las ik het 3 maal hardop en dan nog 1 keer in stilte. Het was bevreemdend mooi en ergens hoopvol. Voor de cursus aquariuschakra's hadden we net de opdracht gekregen die luidde: “Schrijf een loflied op jezelf en kom het voorzingen”. Plots kreeg ik heel hard de aandrang om pen en papier te nemen, alsof iets of iemand tegen me zij: “ga zitten en begin te schrijven...” Ik voelde dat ik op dat moment in een soort van “hogere trilling” zat. Het schrijven lukte verbazend goed maar pas nadat ik helemaal klaar was met het “werkje” en het opnieuw las, zag ik wat er uit mijn pen was gerold; het leek wel een soort gedicht en een sterk ingekorte versie van het soulscript maar dan bekeken vanuit mijn standpunt. Wat het ook was, voor mij was het de waarheid, iets dat kwam uit een “hoger” of “dieper” deel van mezelf. Ik voelde me er alleszins zo blij mee als een vogeltje! Enkele dagen later, nadat ik het aan Maria had doorgestuurd, bevestigde ze mij dat dit zeker een voorbeeld van een intuitief schrift was.

12 februari: een krachtige Ananda Mandala meditatie met Hilde en Elke; ik had als intentie gekozen: mijn TZkwestie. Het gebeuren deed me sterk denken aan een oefening die ik 2 jaar eerder gedaan had tijdens een lessenreeks Emotioneel LichaamsWerk. Daar echter gebeurde het liggend op de rug met opgetrokken knieën terwijl we hier in een lotushouding op de grond en in een kring zaten terwijl de deelnemers elkaar's hand vasthielden. De ademhaling diende dusdanig uitgevoerd te worden dat men bij het uitademenen erg krachtig uit de buik uitademde en dit volgens variërende ritmes. Na een tijd voelde ik een enorme stroom door mijn handpalmen heen gaan, die almaar sterker werd. Op den duur leek het alsof er wel 500 volt uit mijn handpalmen kwam, wat later voelden mijn handen ijskoud aan en nog wat later kon ik mijn handen nog nauwelijks bewegen; ze begonnen 'verlamd' aan te voelen - ook mijn onderarmen trouwens - en ik kon slechts met moeite een papieren zakdoekje aannemen dat mij werd aangereikt. Want ondertussen kreeg ik ook heel verwarrende gedachten/beelden door ivm tweelingzielschap; het leek wel een persoonsverwarring: Ben ik hem? Is hij mij? Ben ik hem? Is hij mij? Is hij mij? Ben ik hem? Ben ik hem? Is hij mij?... Deze gedachten kwamen bovendien door met een razende snelheid. Plotsklaps stopte de gedachtestroom en toen kwam de vraag: “Wie ben ik?” En, ik wist het niet, ik bleef het antwoord schuldig... Mijn verstand leek ineens “uitgeschakeld”. My mind went blank. Ik leek wel in het “niets” terechtgekomen. Het was een uiterst bizarre gewaarwording. Op de duur wist ik zelfs bijna niet meer waar ik was, ik voelde me sterk gedesoriënteerd. Onderwijl was ik ook onbedaarlijk beginnen huilen en ik herinner me een gevoel van hulpeloosheid. Ook mijn voeten en onderbenen voelden nu 'verlamd' aan. Alleszins was ik terechtgekomen in een toestand van geestverruiming. Weer maar eens een gevolg van het tweelingzielgegeven of had het ook te maken met het openen van het hogere hartchakra? Net voordien hadden we ons, tijdens de chakracursus, verdiept in het hogere hartchakra. Blijkbaar was dit ook een manier om de kundalini energie op gang te brengen (alsof die nog niet genoeg op gang gebracht werd via het tweelingzielgegeven...). Na afloop kreeg elke deelnemer een “oneness blessing” en er werd afgesloten met een soort dans. 

Mogelijk dat ik hiermee later nog iets doe, ik zie wel.

Vrijdag, 23 februari '- een sleutelmoment?

's Avonds in mijn badkamer word ik overmand door een gevoel van gelukzaligheid, extase. Weer zat ik, net zoals de avond dat ik mijn gave tot intuïtief schrijven ontdekte, in een soort “hogere trillingstoestand”. Het was een heel sterk gevoel, een realiseren van “dit gaat verder en is veel grootser dan enkel en alleen mijn persoontje, dit overstijgt dit alles veruit”. Het was de eerste keer dat ik mezelf zo doordrongen voelde van dit diep innerlijk “weten” Het kwam als een plots besef, een gewaar-zijn, gewaar-worden van mijn taak hier op aarde. Ik werd overspoeld door gevoelens van blijdschap en een lichte opwinding. Wat later in bed kon ik maar met moeite de slaap vinden daar ik nog steeds opgewonden van blijdschap was en moest ik nog steeds almaar glimlachen en zo ben ik ook in slaap gevallen...

Natuurlijk kunnen deze gevoelens niet blijven duren – we leven ook nog op het aardse vlak – en 's anderendaags was alles weer “as usual”. Desalniettemin voel ik me gesterkt.

Begin maart 2014; heb zopas ontdekt dat, volgens de Maya Tzolkin kalender mijn andere tweelingzielhelft als teken: Chicchan of (gevederde) slang heeft en dit staat voor o.a.: “de transformatie naar wijsheid (zoals de slang verandert van huid)”. Wel, laat ons hopen! “Het is de Oosterse kundalini of het interne vuur die vanuit het stuitbeen opstijgt in de vorm van een slang in beweging en de seksuele energie en de levenskracht activeert” (1) Nou breekt mijn klomp! Was het dan toch “zijn” kundalini energie die ik enige tijd lang heb kunnen voelen bij mezelf...? Naar het schijnt kunnen sommigen inderdaad 'voelen' wanneer hun tweelingziel aan hen denkt en daar ik meer dan normaal gevoelig ben, sluit ik niet uit dat dit bij mij het geval was en dat de warmte opstoten die mij gedurende een aantal weken onverhoeds overvielen nu en dan eigenlijk veroorzaakt werden doordat er ergens een 'energetische uitwisseling' plaatsvond tussen ons beide. Voorlopig kan ik dit (nog) niet controleren om begrijpelijke redenen.

Het soulscript dat mij toegezonden werd door Maria zou dan toch waar kunnen zijn; het bevat o.m. het volgende: “Hij zal wijsheid openbaren waarnaar de wereld vraagt.”(...) hetgeen overeenkomt met wat er in de Maya Tzolkin kalender staat te lezen over zijn teken.

* De waarschuwing hieromtrent heb ik toen doorgekregen via liedjes op de radio. In dit geval van een beginnende verliefdheid (waarbij de man in kwestie al in een relatie zat, hetgeen ik niet wist), kreeg ik op 1 ochtend gedurende een tijdsspanne van 20 min, de volgende songs te horen: “Jeopardy” (The Greg Kihn Band) en “Crush” (Jennifer Paige). Meteen wist ik dat hierin een boodschap of eerder een waarschuwing zat, hetgeen achteraf ook bleek te kloppen toen iemand die hem kende me vertelde dat hij al samenwoonde met iemand. Blijkbaar komen, voor wat mij betreft, radio- of tv-boodschappen vaak via songs in paren (per twee) hetgeen een teken is dat er een boodschap achter schuilgaat.  

T'ai Chi

In literatuur over Reiki wordt vaak aangeraden om ook bv. Chi Kung of T'ai Chi oefeningen te doen.

Sinds ik in 2010 begonnen ben met het beoefenen van T'ai Chi is het enkel maar meer en meer belangrijk geworden.

Ik heb mogen ondervinden dat wanneer men bezig is met “hierboven” de nood aan “aards” tegengewicht groot is of anders gezegd: aarding of gronding zijn cruciaal tijdens dit proces van spiritueel ontwaken. T'ai Chi is één manier om jezelf stevig te gronden, te aarden; met beide voetjes stevig op de grond als het ware.

Het helpt me ook mezelf te centreren, beter bij mezelf of bij mijn kern te blijven. Net zoals Reiki brengt het je (terug) in balans, in evenwicht. Net als Reiki gaat het over energie maar dan eerder energie in beweging. Lichaamsbeweging als een vorm van meditatie.

Bij T'ai Chi is niets wat het lijkt. Wanneer men mensen observeert die T'ai Chi beoefenen kan men denken dat dit “zacht”, “lieflijk”, “mooi” of “gracieus” lijkt. Echter, zoals één van mijn T'ai Chi leraren het stelde: “Het gaat niet over schoonheid, het kan en mag mooi zijn maar dat is niet de essentie. Het gaat eerder over het vinden van de kracht, de sterkte (in jezelf).”

Kracht in zachtheid, zachtheid in kracht. Zacht en toch krachtig, krachtig en toch zacht. Zacht aan de buitenkant en toch ijzersterk aan de binnenkant van het lichaam – en geest.

Net als Reiki transformeert het je op lichamelijk, mentaal, emotioneel en spiritueel vlak.

Ook mijn fysiek is verbeterd. Vooral mijn benen voelen sterker aan, mijn uithoudingsvermogen is erop vooruitgegaan en bv. fietsen gaat me heel wat beter af tegenwoordig. Niet te verwonderen dat sportlui zich ook beginnen te “bekeren” tot T'ai Chi!

T'ai Chi is een beetje zoals het economische principe: met een minimum aan input, een maximum aan resultaat behalen.

De lessen die ik volg gebeuren in de sportzaal van een school. Tijdens de zomermaanden, wanneer het weer dit toelaat, beoefenen we T'ai Chi in het park. Op één zo'n avond kon ik, voor de eerste keer, de sterke, krachtige energie voelen van de bomen die vlakbij groeiden. Het leek wel alsof er een “muur” van energie op me af kwam en het was de eerste keer dat ik me zo verbonden wist met deze prachtige wezens.

Over dromen

Voorspellende dromen

Er wordt gezegd dat voorspellende dromen dikwijls een waarschuwing zijn omtrent gebeurtenissen die als minder aangenaam of zelfs ronduit onaangenaam worden beschouwd. Voor wat mij betreft klopt dit slechts ten dele. Mijn eerste 'voorspellende droom' die ik me kan herinneren ging over mijn allereerste vliegtuigreis. In het voorjaar van 1984 had ik een reis geboekt naar Andalusië, Spanje; het was een begeleide groepsreis die doorging eind september – begin oktober dat jaar. Enkele maanden voor mijn vertrek droomde ik dat ik uit een vliegtuig stapte en dat het erg zonnig en warm was toen ik de trap afwandelde. Het voelde aangenaam. Op een gegeven moment kom ik aan een marktplaats en ik overschouw het geheel: links voor me staan de kraampjes uitgestald en lopen er mensen kris kras door elkaar en aan de rechterzijde is de plaats omzoomd door een verhoging waarop een aantal ezeltjes (of paarden) voorbij wandelen.

Toen ik dat najaar uiteindelijk arriveerde in Spanje herkende ik onmiddellijk het gevoel dat ik reeds had in mijn eerdere droom. Na één week rondreizen verbleven we in Fuengirola en ik had me ingeschreven voor een facultatieve uitstap. Toen we ergens in een bergdorpje waren beland, bezochten we er een markt en ik 'herkende' meteen mijn droom! Het was precies zoals ik het maanden eerder gedroomd had, nl. de marktplaats lag links voor me en op een verhoogde berm aan de rechterzijde van de plaats liepen er een aantal ezeltjes (of paarden). Ik vond het wel verbazingwekkend uiteraard.

Mijn tweede voorspellende droom was een stuk minder leuk. Het jaar nadien was ik met vrienden op een camping in het zuiden van Frankrijk. Op een nacht of juister gezegd: in de vroege ochtend droomde ik dat ik naast mijn grootvader stond op een grasperk gelegen aan de andere kant van de weg waar hij woonde met mijn grootmoeder. Beide keken we naar hun huis aan de overkant van de straat en ik voelde dat mijn moeder overleden was. Ik was diep bedroefd en hoorde mezelf zeggen tegen mijn grootvader: “Nu kan ik haar niets meer zeggen; nu kan ik haar niets meer vragen” Ik ben toen huilend wakker geworden en was dusdanig aangedaan en ongerust dat ik bijna direct naar een telefooncel was gehold om mijn moeder te telefoneren om te vragen of alles oké was met haar.

Wat ik niet wist was dat mijn moeder tijdens mijn afwezigheid vernomen had dat de gezondheidstoestand van haar vader – mijn grootvader dus – niet al te best was (hij was kort daarvoor gediagnosticeerd met longkanker) doch zijn toestand was hoegenaamd niet alarmerend toen ik op vakantie vertrok. Tijdens mijn verblijf in het buitenland echter was zijn toestand ineens merkbaar verslechterd. Mijn moeder wou mij hiervan op de hoogte brengen en ze had een brief geschreven om mij het slechte nieuws te melden. Nadien echter had ze zich bedacht omdat ze mijn vakantie niet wou bederven. Uiteindelijk had ze hem dan toch op de bus gedaan maar ik heb de brief nooit ontvangen omdat hij pas was op de camping toegekomen nadat ik reeds huiswaarts gekeerd was. Volgens mij kwam de boodschap die mijn moeder me wou overbrengen of de energetische lading die erachter zat alleszins, door in mijn droom, alleen was de 'vertaling' niet helemaal correct daar zij in mijn droom diegene was die gestorven was en mijn grootvader diegene die naast me stond. Slechts enkele weken na mijn terugkeer uit vakantie is mijn grootvader overleden... Het dient gezegd dat mijn grootvader en mijn moeder een heel hechte band hadden met elkaar.

Lucide dromen

Vele jaren later op de ochtend van de begrafenis van mijn moeder had ik een heldere droom, misschien was het een astrale reis want het was heel lucide. Ik was naar haar op zoek gegaan en had haar gevonden in een soort van bergketen. Ik kon haar niet zien maar wel “voelde” ik haar aanwezigheid. Blij dat ik haar gevonden had vroeg ik haar of zij me over mijn voorhoofd wou wrijven (zoals ik vaak bij haar gedaan had de laatste dagen dat ze in het ziekenhuis verbleef – met een in colognewater gedrenkt zakdoekje wreef ik toen dikwijls over haar voorhoofd ter verfrissing). Ik voelde hoe ze over mijn voorhoofd wreef; het voelde goed, zalig zelfs en het stond wellicht voor het afscheid dat we niet hadden kunnen nemen de dag dat ze was overgegaan. Ik merkte ook 3 of 4 andere wezens op met een soort donkerkleurige kap over hun hoofd; hun ogen die eerder uitdrukkingsloos waren, zagen eruit als kwamen ze uit een stripverhaal. Hun gewaden deden me denken aan die van de Ku Klux Klan met dat verschil dat deze laatsten in het wit gekleed waren en dat deze wezens in het donker waren gehuld. “Neutraal” is het woord waarmee ik hen zou omschrijven. Toen “hoorde” ik mezelf zeggen tegen hen: “Wees niet te streng voor haar; ze is een goede moeder voor mij geweest”. Het voelde alsof deze woorden kwamen uit een hoger of 'voornamer' deel van mezelf dat meer leek te weten dan ikzelf en “ik” was onder de indruk van zoveel “voornaamheid” of “wijsheid” van mezelf. Ineens voelde ik dat mijn aanwezigheid niet langer gewenst was; het leek of ze mij even hadden willen tolereren maar nu moest ik gaan.

Dit voorval had me alleszins de nodige kracht en moed gegeven om de dag van haar begrafenis te doorstaan.

Vreemd genoeg zag ik een paar maanden later, tijdens een reportage op tv, de getuigenis van een vrouw die vertelde over haar zus die op sterven lag en de vrouw in kwestie bleek, volgens haar beschrijving, dezelfde wezens gezien te hebben als dewelke ik ontmoet had. Zij echter bestempelde ze eerder als negatief.

Terugkerende dromen

Inmiddels heb ik het belang leren inzien van weerkerende, terugkerende dromen. Ze zijn een belangrijk signaal en hebben meestal te maken met trauma's opgelopen in onze jeugd of tijdens voorbije levens. Wees erop attent, een droom die blijft terugkeren wil je iets vertellen. Daarom is het van belang er aandacht aan te schenken. Welke boodschap zit hierachter voor mij?

Jarenlang had ik, met tussenpozen van maanden, de volgende droom: mijn ex-vriend gaat naar een vrouw in de stad (in mijn droom woonde ik nog in de stad). Het was steeds dezelfde vrouw waarnaar hij terugkeerde. Ik probeer hen te bereiken/vinden maar slaag hier niet in. Telkens word ik wakker met een felle pijn in de hartstreek.

Lange tijd begreep ik niet wat deze droom mij wou vertellen. Nu weet ik dat het gerelateerd was aan mijn tweelingzielrelatie (zie “Tweelingzielen”) en dat het te maken had met een vorig leven. Ik dacht eerst dat de man in mijn droom stond voor een ex-vriend uit dit leven maar in feite ging het om mijn man uit het vorig leven (tijdens de 6de eeuw in Rome) die mij had laten zitten voor een andere vrouw. Ik voelde ergens wel dat er “iets” niet klopte want mijn ex-vriend uit dit leven was te promiscue om steeds weer naar dezelfde vrouw terug te keren. Het was hij en toch ook weer niet... Tot ik besefte dat het niet om hem ging maar om een andere man, nl mijn man uit een voorbij leven. Toen klopte het plaatje ineens wel en vielen de puzzelstukken in elkaar... 

Hooggevoeligheid (HSP)

Ik heb mezelf nooit beschouwd als een hooggevoelig of hoogsensitief iemand. Toen ik klein was “bestond” dit eenvoudigweg niet; er was ogenschijnlijk geen aandacht voor en zelfs toen ik als jongvolwassene het mij bv. weer eens vreselijk aantrok wanneer er collega's van mij ruzie maakten, reageerde mijn moeder afwijzend en, zo ervaarde ik het althans, vol onbegrip van: 'daar hoef jij je toch niet druk om te maken, doe niet zo flauw.'

Gelukkig veranderen de tijden en is er omtrent dit gegeven gaandeweg een grotere openheid ontstaan hetgeen het meer en meer bespreekbaar maakt.

Persoonlijk meen ik dat HSP's wel eens de “nieuwe mens” in wording zouden kunnen belichamen. Misschien zijn zij wel de voorlopers van deze nieuwe mens. De toekomstige mens die meer voelend dan denkend zal zijn of zowat de tegenpool van de huidige, overwegend “denkende” mens.

Ik moet een jaar of 12 geweest zijn toen ik bij het ontwaken 's ochtends voelde dat mijn lichaam ongeveer 1 meter boven mijn bed “zweefde”. Het voelde geweldig en ik was erg fier op mezelf dat ik dit kon! Op het ogenblik echter dat mijn moeder de deur van mijn slaapkamer opende om me te wekken, stelde ik teleurgesteld vast dat ik toch gewoon in mijn bed lag. Dit voorval herhaalde zich enkele keren en telkens gebeurde het op de ochtend van een vrije dag, meestal 's zaterdags. Na enige tijd bracht ik het onderwerp ter sprake tijdens een ontbijt met mijn ouders. Ik vroeg hen of zij ook iets dergelijks al hadden meegemaakt. Mijn vader bekeek mijn moeder en mijn moeder bekeek mijn vader en mijn vader vroeg me of ik misschien “iets” genomen had. Neen, dat had ik niet en neen, het was ook geen droom want wat een droom was, wist ik. Dit was iets anders, iets van een andere orde. Het was duidelijk dat zij me geen antwoorden konden geven.

Dus ging ik elders op zoek naar antwoorden die ik toendertijd dacht gevonden te hebben in een artikel over transcendente meditatie, waarbij mensen bleken te kunnen 'vliegen'. In mijn kinderlijke naïviteit dacht ik al meteen het antwoord gevonden te hebben: “aha, ik heb dus een TM meegemaakt”. Later begreep ik dat dit een manier bleek om uit je lichaam te kunnen treden, hetgeen bij mij blijkbaar 'spontaan' was gebeurd. Anderen noemden het dan weer 'astraal reizen'.

Rond de leeftijd van 13-14 jaar kreeg ik geregeld last van keelontstekingen. Op een keer had ik zelfs boven de 40° koorts en had mijn moeder de dokter laten komen. Ik voelde plots een soort lichtheid, helderheid of luciditeit in mijn hoofd en ineens wist ik welke woorden/zinnen de dokter ging uitspreken toen hij mij zou onderzoeken. Toen hij even later arriveerde en mij onderzocht sprak hij inderdaad exact dezelfde zinnen en woorden uit als dewelke ik reeds 'gehoord' had zowat een uur eerder... Ik moest onwillekeurig glimlachen om deze bevestiging.

Veel later, toen ik vooraan de twintig was had ik meer van die “uittredingsverschijnselen”. Het gebeurde steeds onverwacht en altijd 's morgens vroeg. Het voelde aan als een soort elektriciteit, ik noem het ”trekken aan mijn hoofd”, een enorm sterke energie die trekt aan mijn hoofd en die mij er met een ongelofelijke snelheid wil uitslingeren. Steeds voelde het opwindend en wat angstaanjagend tegelijkertijd. Ondertussen heb ik begrepen dat het hier om het astraal lichaam gaat dat je fysieke lichaam verlaat. Toendertijd vertelde een vriend van mij echter een verhaal dat mij wat angst aanjoeg en mij deed afzien van verdere experimenten hiermee. Op een keer toen hij, na een uittreding, opnieuw in zijn fysieke lichaam wou komen, lukte dit niet meteen en volgens hem duurde het zeker een half uur (tijdens dewelke hij boven zijn fysieke lichaam 'hing') alvorens hij dan toch terug in zijn fysieke lichaam was. Hij had over dit voorval met een priester gesproken en die had hem afgeraden zich hiermee nog verder bezig te houden.

Tijdens 1 van de daaropvolgende uittredingen hing ik (mijn astraal lichaam dus) zowat in een hoek van mijn kamer want verder durfde ik niet meer. Ik ben ook bijna onmiddellijk terug mijn lichaam in gegaan. Ik weet nog goed hoe ik mij 's anderendaags voelde toen ik over de markt liep en de mensen tegenkwam. Ik voelde me een beetje als een soort prins of iemand die meer verheven was (dan ikzelf), en ik bekeek de mensen met een andere blik, een blik van mededogen en ik bedacht bij mezelf: “ze weten niet wat ze missen, mochten ze toch eens kunnen zien zoals ik...” Het was geen hooghartigheid, eerder een soort van compassie en een diep verantwoordelijkheidsgevoel dat ik ervaarde op dat moment.

Slechts enkele jaren terug wees een healer mij op het feit dat ik hooggevoelig was toen ik haar vertelde over fysieke ongemakken en pijnen die ik voelde telkens wanneer ik op daguitstap geweest was met één van mijn beste vriendinnen. Zo kreeg ik een keer bijvoorbeeld geen hap meer door mijn keel toen ze me een slaatje brachten in een taverne waar we 's avonds langsgingen; het leek wel alsof mijn maag plots “toeklapte”. Een andere keer had ik dan weer verschrikkelijke rugpijnen. Toen we eens mosselen gegeten hadden (die ik normaliter steeds goed verteer) gebeurde het dat ik tijdens het huiswaarts rijden vreselijk last kreeg van maagkrampen en eens thuis moest ik dan weer spuwen. Het heeft jaren geduurd vooraleer het besef kwam dat deze pijnen niet de mijne waren, maar van haar afkomstig bleken. Op een gegeven moment was ik zelf langsgeweest bij een gastro-enteroloog toen ik tijdens onze reis in Oostenrijk een “galcrisis” meende gehad te hebben. Na mijn uitleg aanhoord te hebben zei hij me o.m. dat mijn klachten niet helemaal typisch waren voor een galcrisis (de tijdstippen vooral bleken niet te kloppen) maar dat aangezien ik wel galstenen had, ik het kon overwegen om een operatie te laten uitvoeren (hetgeen ik uiteindelijk niet laten doen heb).

Pas toen mijn vriendin jaren later, na zelf een galcrisis te hebben doorstaan, zich liet opereren , waarbij haar galblaas verwijderd werd – wegens ontstoken – zijn bij mij de pijnklachten gestopt. Klaarblijkelijk kon ik andermans pijnen soms ook voelen in mijn lichaam.

Ook kan ik de emoties die mijn vader ervaart voelen. Zo kan het gebeuren dat ik, zonder enige aanwijsbare reden, mij ineens triestig voel worden; dit bleek afkomstig van mijn vader. Op een keer toen hij bij mij thuis zou langskomen kreeg ik rond het tijdstip waarop hij de bus moest nemen, ineens hartkloppingen. Ongeveer een kwartier later ging de telefoon; het was mijn vader met de boodschap “dat hij toch maar met de fiets ging komen want dat de bus maar niet bleek te komen; hij had ik-weet-niet-hoelang tevergeefs staan wachten op de bus...” Blijkbaar waren zijn frustratie en zenuwachtigheid bij mij energetisch binnengekomen via mijn hartchakra.  

Mettertijd ben ik gevoeliger geworden voor harde geluiden en dat zal heel wat HSP's bekend in de oren klinken. Tegenwoordig staan radio, tv of muziekinstallatie nauwelijks nog aan bij mij thuis; er zijn zo al geluiden of lawaai genoeg, komende van mens en dier (en andere natuurelementen).

Ook aan té sterk riekende parfums kan ik me storen; sommige mensen lijken echt een chronisch verstopte neus te hebben en schijnen zich totaal niet bewust van de overlast die ze veroorzaken bij anderen door zich overdadig te parfumeren.

De achterstand

Eigenlijk had ik al veel verder kunnen staan in mijn spirituele ontwikkeling al besef ik tegelijk dat alles gebeurt voor een reden en op het juiste moment.

Toch wil ik het eerst even hebben over de periode 1987-1990 toen ik wel erg”rare” gewaarwordingen had. Destijds heb ik die toegeschreven aan het beoefenen van yoga; gedurende 7 jaar had ik me bezig gehouden met het beoefenen hiervan. Ik dacht toen dat deze oefeningen mijn gevoeligheid voor bepaalde zaken of waarnemingen hadden verhoogd en dat yoga dus aan de basis lag van deze bizarre sensaties. Het moet ergens in 1987 geweest zijn dat ik, ik kan het niet anders benoemen dan een vorm van “bezetenheid” ervaarde; het voelde alleszins als gevoelens die niet van mij waren; ze konden plots opkomen om enkele tientallen minuten later te verdwijnen. Tijdens deze “aanvallen” zal ik ze maar noemen, moest ik dan ineens heel hard gaan nadenken over hoe ik bv. een kopie moest nemen (terwijl ik dat normaliter natuurlijk geheel spontaan en zonder erbij na te denken gewoon deed). Het was erg inspannend en fragmentarisch; eerst het deksel van de kopieermachine omhoogdoen, dan het blad dat ik wou kopiëren nemen en het op de machine leggen; het deksel weer sluiten; op de “start” knop duwen. Op zulke momenten leek ik wel verworden tot een robot! Een vriend van me vertelde me later dat ook hij dergelijke zaken had meegemaakt bijvoorbeeld toen hij zijn wagen wilde starten; hij moest dan ook heel hard beginnen nadenken van: 1^st neem ik de sleutel, dan steek ik die in het stopcontact, ik draai hem om enz enz. Vaak kwam er een soort gejaagdheid over me, iets wat me normaal geheel vreemd was. Op zo'n moment wou ik dan gedurig van hier naar daar en van daar naar nog ergens anders en van dat ergens anders naar nog elders enz enz. Echt om gek van te worden. Dikwijls merkte ik op dat, tijdens zo'n ”aanval”, deze gevoelens minderden wanneer ik mijn ogen dichtdeed. Ik heb hier, bij momenten, last van gehad tot 1990. Deze vreemde, onverklaarbare en angstaanjagende gewaarwordingen zijn toen de rechtstreekse aanleiding geweest voor mijn plotse aversie voor alles wat ook maar van ver te maken had met spiritualiteit, esoterie, new age, yoga etc. Gedurende meer dan 15 jaar wou ik niets meer te maken hebben met deze wereld en heb ik deze materie dan ook de rug toegekeerd want “dit was niet waar ik me in dit leven moest mee bezig houden” had ik mezelf voorgelogen... De angst had me in haar greep. Totdat Reiki in mijn leven kwam...

In haar boeiend boek: “Essential Psychic Healing” verwijst Diane Stein naar het fascinerend werkstuk van Barbara Hand Clow: “Hart van de Christos - Het ontwaken van sterrenbewustzijn op Aarde” en één passage viel me daarbij in het bijzonder op, uit “Boodschappen van de Pleiaden”: “(...) Positieve energie heeft de overhand over negatieve energie, maar de Mannen van Orion hebben het karmische geheugenpatroon opgeladen met veel negatieve ervaring, waarop veel mensen neigen terug te vallen. Het is belangrijk om na 16 augustus 1987 in het nu aanwezig te zijn omdat, tegen 1992, ieder individu met wie je ooit in eerdere levens kwaad hebt ervaren, zal opduiken in je leven. Verwelkom hen als je leraren.

Het exacte moment waarop de Mannen in het Zwart de schepping afwezen is het enige moment waarop zij kunnen voelen! Dus als je seksuele verslaving ziet, of een voorliefde voor geweld, of zelfhaat, weet dan dat deze menselijke giffen een wanhopige bevrijdingskreet zijn van de gevangen ziel op zoek naar overgave. Orion leerde pas voelen tijdens het gebruik van macht en beheersing; niet door zich over te geven aan een grotere macht. Dus als je merkt dat je iemand anders haat, of onderworpen bent aan een verslaving, of geniet van de bizarre uitingen in de buitenwereld van het innerlijke kwaad van de Eindtijden, ga dan naar de liefde, naar het licht dat in de chakra's van je lichaam explodeert. (...)”

Laat dit nou net de periode (1987-1990) zijn tijdens dewelke ik deze ervaringen had. Ik weet nu dat deze voorvallen rechtstreeks verband houden met hetgeen beschreven wordt door Hand Clow en ik heb zo'n vermoeden dat dit nog een staartje zal krijgen.

Aangaande reincarnatie en vorige levens

In de herfst van 2008, na mijn 1ste Reiki inwijding, ontmoette ik een therapeut/psychiater die me vertelde dat de man die mijn vader is in dit leven, mijn partner was, niet tijdens mijn vorig leven maar tijdens één van de 3 levens daarvoor. Zoals zovelen in onze contreien was ik niet vertrouwd met dit fenomeen, al had ik er wel belangstelling voor. Het nieuws kwam toch aan als een schok. Ik voelde me onwel terwijl ik huiswaarts reed nadien en ik was kwaad op diegene die het mij had meegedeeld want per slot van rekening had ik haar niks gevraagd... Op dat moment was ik nog niet klaar om de waarheid te horen, weet ik nu. Pas jaren later moest ik haar gelijk geven toen ik, tijdens een pendelsessie, ontdekte dat ik inderdaad een leven geleid had in Ierland in de 17de eeuw, waar ik vroedvrouw was en waar mijn man en ik van lage adel waren geweest. Ik ontdekte dat mijn toenmalige echtgenoot in dit leven mijn vader is. Op vrij hoge leeftijd was ik toendertijd beticht geweest van hekserij, ter dood veroordeeld door ophanging en uiteindelijk op de brandstapel beland. 

Ongeveer 2 jaar heeft het geduurd vooraleer ik dit nieuwe gegeven in mijn leven kon toelaten en inpassen. Ik had erover gelezen en gehoord maar zelf mijn eigen verleden te mogen ontdekken was, eens te meer, een fantastische belevenis. Ik besef nu dat mijn vader, net zoals velen van mijn huidige vrienden, een “zielsverwant” is. Met die zielsverwanten ervaren we meerdere levens in verschillende hoedanigheden; 2 van mijn huidige beste vriendinnen waren bijv. ooit zussen van mij(n ziel) in vorige leven(s). Ook waren we broers van elkaar in een leven tijdens de 14de eeuw in Bretagne.

Door over dit onderwerp te lezen kon ik het allemaal beter plaatsen en duiden.

Let wel, makkelijk is dit niet altijd geweest voor mij. Een voorbeeld: “Essential Psychic Healing” van Diane Stein heb ik slechts met mondjesmaat “durven” te lezen, ttz, een aantal hoofdstukken durfde ik gewoonweg niet bekijken, moest ik overslaan en het heeft in totaal zo'n 2 jaar geduurd alvorens ik het hele boek heb (durven) uitlezen. Niet dat het zo'n dik boek is maar voor een aantal zaken was het blijkbaar nog te vroeg. Dit toont aan dat we de dingen niet kunnen forceren; alles gebeurt op het juiste moment, als de tijd er rijp voor is.

Tijdens een andere meditatie zag ik een duidelijk beeld van een man, gekleed in een lang, zwart gewaad. Hij stond in profiel en keek naar links vanuit mijn oogpunt gezien. Wat me vooral opviel aan hem was zijn hoofddeksel; het was iets wat ik nog nooit eerder had gezien en zag eruit als een soort doos, of doodskist (in het klein) dat overtrokken leek met zwart velours. Ik voelde dat dit iemand was uit een ander tijdperk. Ik had er verder niet veel meer aandacht aan geschonken.

Ongeveer een jaar later herinnerde ik me dit beeld en plots realiseerde ik me dat zijn neus me zo vertrouwd voorkwam. Ik moest terugdenken aan één van mijn docenten die les gegeven had tijdens de cursus Gezondheidscoach die ik gevolgd had 2 jaar eerder. Zijn neus was opvallend gelijkaardig aan die van de man in het mij getoonde beeld. De docent was vrij controversieel door zijn manier van lesgeven en een aantal van mijn medecursisten vonden zijn werkwijze niet altijd even rechtlijnig en consequent. In feite was hij één van de redenen waarom ik met het volgen van deze cursus gestopt was na een jaar (en ik niet alleen...).

Plotseling trof het me: de “man in het zwart” uit het beeld moest de rechter geweest zijn die mij ter dood veroordeeld had tijdens mijn voorbije leven in het 17de eeuwse Ierland! Mijn pendel gaf mij gelijk. Een jaar of wat later kwam ik een medecursist tegen die me vertelde dat de bewuste docent ontslagen was op de school waar wij de cursus hadden gevolgd...

31 oktober 2012 was ik op bezoek bij mijn beste vriendin en ik had eindelijk de moed opgebracht om haar te vertellen over een voorbij leven waarin wij zussen waren toen ik sjamaan was voor onze stam in de streek van het huidige Seattle, VS. Dit leven speelde zich af in de 15de eeuw en net zoals in dit leven was zij gehuwd (of in een relatie) en ik ongehuwd. Ook had ik haar verteld over een leven samen waar we tweelingbroers waren in het 14de eeuwse Bretagne, Frankrijk en waar we beiden misvormd en kreupel waren geboren (door een virale infectie) en mishandeld waren geweest door onze moeder. Plots merkten we beiden een soort lichtflits op en eerst dacht ik dat het om een weerkaatsing ging van lichtinval op een polsuurwerk ofzo maar even later merkte ik opnieuw en nu duidelijker: op ongeveer 1,50 meter boven de grond tegen de achtergrond van het tegenoverliggend raam zag ik 2 ovaal of eerder oogvormige figuurtjes naast elkaar die een zacht geelachtig licht verspreidden en horizontaal naar elkaar toe en van elkaar weg bewogen. Dit duurde slechts even maar mijn vriendin had ze ook opgemerkt en grapte nog: “Oei, spoken!...” ('t was nu éénmaal Halloween die avond...). Ik moest er ook wat om lachen al bleef ik met een aantal vragen achter; waren dit nu tekens of een andere vorm van bevestiging van engel(en)? Sommigen zouden ze orbs noemen.

Lichtwezens, geesten, gidsen, engelen, opgestegen meesters, de godin

Mijn eerste bewuste kennismaking met “lichtwezens” zoals ik ze zal noemen, gebeurde waarschijnlijk de dag dat mijn moeder overleed in de zomer van 1999. Pas 3 maand voor haar overlijden werd er bij haar kanker vastgesteld; op de dienst oncologie hadden ze een tumor gezien op één van haar nieren. Alles was daarna erg snel gegaan; in geen tijd had de kanker zich verspreid; tot in haar hersenen toe waren er uitzaaiingen. Na minder dan 3 weken te hebben doorgebracht in het ziekenhuis waar ze nog chemotherapie had gekregen, was ze heengegaan. Ik had haar dagelijks bezocht in het ziekenhuis en we zagen met pijn in het hart dat haar toestand met de dag verslechterde. Op een zekere dag hadden mijn vader en ikzelf een gesprek gehad met de behandelende arts die ons aangeraden had haar over te brengen naar de dienst “palliatieve zorgen”. Nadien reden we terug naar de woning van mijn vader. Net toen we het huis binnentraden ging de telefoon; het was iemand van het ziekenhuis die meldde dat mijn moeder gestorven was. We waren beiden in shock, vooral omdat we niet bij haar waren geweest toen ze was overgegaan. Mijn vader zei me dat hij hun trouwboekje nodig had om de gemeentediensten enz op de hoogte te brengen. Daar hij op dat moment zo aangedaan was kon hij zich niet meteen herinneren waar hij dit bewaard had. Hoewel ik ook over mijn toeren was, overviel me ineens een gevoel van kalmte, van sereniteit, alsof alles vanaf dan in “slow motion” of in een soort waas gebeurde. Ik wist dat het boekje zich in hun kleerkast bevond maar kon me ook niet de exacte plaats herinneren. Toen ik mijn rechterhand uitstak om in de kleerkast te zoeken, voelde het alsof “iets” of “iemand” mijn onderarm ondersteunde en geleidde naar een schap ergens in het midden van de kast; daar zag ik een bruine omslag. Ik haalde hem eruit en zei tegen mijn vader: “Deze moet je hebben; die moet open.” Het trouwboekje zat inderdaad in de bewuste enveloppe... Was het mijn bewaarengel of persoonlijke gids die me had geholpen?

Zoals ik reeds eerder vermeldde was mijn 1ste Reiki inwijding de aanzet van een reeks van schijnbaar miraculeuze gebeurtenissen, zoals bv. het voelen van een hand op mijn hand terwijl ik mezelf een Reiki behandeling gaf. Ik vermoed dat die hand afkomstig was van één van mijn Reiki “gidsen”. Dit zijn lichtwezens die mensen bijstaan vooral tijdens hun (eerste) Reiki behandelingen.

Een paar jaar later was ik gedurende de zomer een aantal dagen op reis geweest met mijn vader, een oom en een tante van me. Terug thuis voelde ik me mentaal uitgeput en besloot ik om mezelf op een Reiki behandeling te trakteren. Al gauw geraakte ik in een soort trancetoestand en zag ik een foto van een beeldschone dame, ze had het mooiste en lieflijkste gezicht dat ik ooit zag en keek me ernstig aan. Later ontdekte ik dat het waarschijnlijk Brede (ook: Brigit, Bride of Brete genoemd) was die ik had gezien. Volgens Diane Stein is zij de maagdelijke godin van het Oude Europa en een planetaire hoedster hier op aarde om “scheidingen tussen mensen en landen te helen”. Zij zou ook de figuur zijn die verschijnt in vele van de zogenaamde Maria verschijningen die plaatsvinden over heel de wereld.

Later die avond terwijl ik nog steeds in trance was, merkte ik plots een figuur op. Hij stond in een hoek van mijn woonkamer, op ongeveer 3 m afstand van waar ik zat. Hij droeg een jeansbroek en een roze sweater over een lichtblauw-wit geruit hemd. Hij zag er echt zgn. “BCBG” uit, had een zongebruinde huid en hij leek me iemand die precies wist wat hij wou, vastberaden. Wat me echter het meest aan hem opviel, was dat het grootste deel van zijn neus ontbrak. Ik besefte gelijk dat het hier ging om hetgeen vele mensen nog steeds een 'spook' noemen. Ik verkies eerder de term 'geest' te gebruiken, of liever nog: 'zielen die gestrand zijn in de “tussenwereld”'. Hij keek naar de tegenovergestelde hoek van mijn woonkamer en het kwam me voor alsof hij op zoek was naar iets of iemand. Dan wandelde hij naar de hoek waarnaar hij had staan kijken en liep zowaar dwars door me heen (hij had mij dus duidelijk niet opgemerkt). Ik weet nog hoe ik dacht: “Wat een lomperik!” Dit alles had me danig van mijn stuk gebracht en ik kwam dan ook snel weer uit mijn meditatie. Het was voor mij de eerste keer om een “geest” te zien en dit geheel onverwacht. Ik wist toen nog niet goed hoe hiermee om te gaan. Het overviel me als het ware en daarom heb ik ook niet getracht contact met hem te maken om hem te helpen “over te gaan”. Bij een eventueel volgende gelegenheid zal ik dit proberen te doen, met de hulp van mijn engelen. Naar het schijnt zouden engelen bij zulke situaties hulp bieden, wanneer ze hiertoe door ons worden uitgenodigd.

Tijdens een meer recente Reiki meditatie werd er mij een foto of eerder een bewegend beeld getoond van een uiterst knappe man. Hij droeg een harnas en reed op een paard. Nooit eerder had ik zo'n aantrekkelijke man gezien; in feite was hij adembenemend mooi en hij had de meest verrukkelijke glimlach die ik ooit bij iemand zag. Hij had golvend halflang, goudblond haar en ik voelde hoe mijn hart opsprong toen hij lachend naar me keek. Eén gedachte flitste door mijn hoofd: “Voor deze man laat ik mijn tweelingzielhelft onmiddellijk vallen!” Ik was verwonderd zulke gedachten te hebben en het dient gezegd dat ik gedurende deze ervaring in een soort van extase verkeerde, die nog zeker een uur na afloop aanhield. Toen ik wat later in bed lag, was ik nog steeds in de ban van deze verschijning. Mijn vermoeden dat het om Helion ging bleek te kloppen. Hij is één van de zogeheten opgestegen meesters en staat voor: charisma, zelf-liefde, zijn zoals de zon; hij moedigt mensen aan om hun masker te laten vallen. Niet lang na dit voorval besloot ik met dit blog van start te gaan...