Hooggevoeligheid (HSP)

Ik heb mezelf nooit beschouwd als een hooggevoelig of hoogsensitief iemand. Toen ik klein was “bestond” dit eenvoudigweg niet; er was ogenschijnlijk geen aandacht voor en zelfs toen ik als jongvolwassene het mij bv. weer eens vreselijk aantrok wanneer er collega's van mij ruzie maakten, reageerde mijn moeder afwijzend en, zo ervaarde ik het althans, vol onbegrip van: 'daar hoef jij je toch niet druk om te maken, doe niet zo flauw.'

Gelukkig veranderen de tijden en is er omtrent dit gegeven gaandeweg een grotere openheid ontstaan hetgeen het meer en meer bespreekbaar maakt.

Persoonlijk meen ik dat HSP's wel eens de “nieuwe mens” in wording zouden kunnen belichamen. Misschien zijn zij wel de voorlopers van deze nieuwe mens. De toekomstige mens die meer voelend dan denkend zal zijn of zowat de tegenpool van de huidige, overwegend “denkende” mens.

Ik moet een jaar of 12 geweest zijn toen ik bij het ontwaken 's ochtends voelde dat mijn lichaam ongeveer 1 meter boven mijn bed “zweefde”. Het voelde geweldig en ik was erg fier op mezelf dat ik dit kon! Op het ogenblik echter dat mijn moeder de deur van mijn slaapkamer opende om me te wekken, stelde ik teleurgesteld vast dat ik toch gewoon in mijn bed lag. Dit voorval herhaalde zich enkele keren en telkens gebeurde het op de ochtend van een vrije dag, meestal 's zaterdags. Na enige tijd bracht ik het onderwerp ter sprake tijdens een ontbijt met mijn ouders. Ik vroeg hen of zij ook iets dergelijks al hadden meegemaakt. Mijn vader bekeek mijn moeder en mijn moeder bekeek mijn vader en mijn vader vroeg me of ik misschien “iets” genomen had. Neen, dat had ik niet en neen, het was ook geen droom want wat een droom was, wist ik. Dit was iets anders, iets van een andere orde. Het was duidelijk dat zij me geen antwoorden konden geven.

Dus ging ik elders op zoek naar antwoorden die ik toendertijd dacht gevonden te hebben in een artikel over transcendente meditatie, waarbij mensen bleken te kunnen 'vliegen'. In mijn kinderlijke naïviteit dacht ik al meteen het antwoord gevonden te hebben: “aha, ik heb dus een TM meegemaakt”. Later begreep ik dat dit een manier bleek om uit je lichaam te kunnen treden, hetgeen bij mij blijkbaar 'spontaan' was gebeurd. Anderen noemden het dan weer 'astraal reizen'.

Rond de leeftijd van 13-14 jaar kreeg ik geregeld last van keelontstekingen. Op een keer had ik zelfs boven de 40° koorts en had mijn moeder de dokter laten komen. Ik voelde plots een soort lichtheid, helderheid of luciditeit in mijn hoofd en ineens wist ik welke woorden/zinnen de dokter ging uitspreken toen hij mij zou onderzoeken. Toen hij even later arriveerde en mij onderzocht sprak hij inderdaad exact dezelfde zinnen en woorden uit als dewelke ik reeds 'gehoord' had zowat een uur eerder... Ik moest onwillekeurig glimlachen om deze bevestiging.

Veel later, toen ik vooraan de twintig was had ik meer van die “uittredingsverschijnselen”. Het gebeurde steeds onverwacht en altijd 's morgens vroeg. Het voelde aan als een soort elektriciteit, ik noem het ”trekken aan mijn hoofd”, een enorm sterke energie die trekt aan mijn hoofd en die mij er met een ongelofelijke snelheid wil uitslingeren. Steeds voelde het opwindend en wat angstaanjagend tegelijkertijd. Ondertussen heb ik begrepen dat het hier om het astraal lichaam gaat dat je fysieke lichaam verlaat. Toendertijd vertelde een vriend van mij echter een verhaal dat mij wat angst aanjoeg en mij deed afzien van verdere experimenten hiermee. Op een keer toen hij, na een uittreding, opnieuw in zijn fysieke lichaam wou komen, lukte dit niet meteen en volgens hem duurde het zeker een half uur (tijdens dewelke hij boven zijn fysieke lichaam 'hing') alvorens hij dan toch terug in zijn fysieke lichaam was. Hij had over dit voorval met een priester gesproken en die had hem afgeraden zich hiermee nog verder bezig te houden.

Tijdens 1 van de daaropvolgende uittredingen hing ik (mijn astraal lichaam dus) zowat in een hoek van mijn kamer want verder durfde ik niet meer. Ik ben ook bijna onmiddellijk terug mijn lichaam in gegaan. Ik weet nog goed hoe ik mij 's anderendaags voelde toen ik over de markt liep en de mensen tegenkwam. Ik voelde me een beetje als een soort prins of iemand die meer verheven was (dan ikzelf), en ik bekeek de mensen met een andere blik, een blik van mededogen en ik bedacht bij mezelf: “ze weten niet wat ze missen, mochten ze toch eens kunnen zien zoals ik...” Het was geen hooghartigheid, eerder een soort van compassie en een diep verantwoordelijkheidsgevoel dat ik ervaarde op dat moment.

Slechts enkele jaren terug wees een healer mij op het feit dat ik hooggevoelig was toen ik haar vertelde over fysieke ongemakken en pijnen die ik voelde telkens wanneer ik op daguitstap geweest was met één van mijn beste vriendinnen. Zo kreeg ik een keer bijvoorbeeld geen hap meer door mijn keel toen ze me een slaatje brachten in een taverne waar we 's avonds langsgingen; het leek wel alsof mijn maag plots “toeklapte”. Een andere keer had ik dan weer verschrikkelijke rugpijnen. Toen we eens mosselen gegeten hadden (die ik normaliter steeds goed verteer) gebeurde het dat ik tijdens het huiswaarts rijden vreselijk last kreeg van maagkrampen en eens thuis moest ik dan weer spuwen. Het heeft jaren geduurd vooraleer het besef kwam dat deze pijnen niet de mijne waren, maar van haar afkomstig bleken. Op een gegeven moment was ik zelf langsgeweest bij een gastro-enteroloog toen ik tijdens onze reis in Oostenrijk een “galcrisis” meende gehad te hebben. Na mijn uitleg aanhoord te hebben zei hij me o.m. dat mijn klachten niet helemaal typisch waren voor een galcrisis (de tijdstippen vooral bleken niet te kloppen) maar dat aangezien ik wel galstenen had, ik het kon overwegen om een operatie te laten uitvoeren (hetgeen ik uiteindelijk niet laten doen heb).

Pas toen mijn vriendin jaren later, na zelf een galcrisis te hebben doorstaan, zich liet opereren , waarbij haar galblaas verwijderd werd – wegens ontstoken – zijn bij mij de pijnklachten gestopt. Klaarblijkelijk kon ik andermans pijnen soms ook voelen in mijn lichaam.

Ook kan ik de emoties die mijn vader ervaart voelen. Zo kan het gebeuren dat ik, zonder enige aanwijsbare reden, mij ineens triestig voel worden; dit bleek afkomstig van mijn vader. Op een keer toen hij bij mij thuis zou langskomen kreeg ik rond het tijdstip waarop hij de bus moest nemen, ineens hartkloppingen. Ongeveer een kwartier later ging de telefoon; het was mijn vader met de boodschap “dat hij toch maar met de fiets ging komen want dat de bus maar niet bleek te komen; hij had ik-weet-niet-hoelang tevergeefs staan wachten op de bus...” Blijkbaar waren zijn frustratie en zenuwachtigheid bij mij energetisch binnengekomen via mijn hartchakra.  

Mettertijd ben ik gevoeliger geworden voor harde geluiden en dat zal heel wat HSP's bekend in de oren klinken. Tegenwoordig staan radio, tv of muziekinstallatie nauwelijks nog aan bij mij thuis; er zijn zo al geluiden of lawaai genoeg, komende van mens en dier (en andere natuurelementen).

Ook aan té sterk riekende parfums kan ik me storen; sommige mensen lijken echt een chronisch verstopte neus te hebben en schijnen zich totaal niet bewust van de overlast die ze veroorzaken bij anderen door zich overdadig te parfumeren.