T'ai Chi

In literatuur over Reiki wordt vaak aangeraden om ook bv. Chi Kung of T'ai Chi oefeningen te doen.

Sinds ik in 2010 begonnen ben met het beoefenen van T'ai Chi is het enkel maar meer en meer belangrijk geworden.

Ik heb mogen ondervinden dat wanneer men bezig is met “hierboven” de nood aan “aards” tegengewicht groot is of anders gezegd: aarding of gronding zijn cruciaal tijdens dit proces van spiritueel ontwaken. T'ai Chi is één manier om jezelf stevig te gronden, te aarden; met beide voetjes stevig op de grond als het ware.

Het helpt me ook mezelf te centreren, beter bij mezelf of bij mijn kern te blijven. Net zoals Reiki brengt het je (terug) in balans, in evenwicht. Net als Reiki gaat het over energie maar dan eerder energie in beweging. Lichaamsbeweging als een vorm van meditatie.

Bij T'ai Chi is niets wat het lijkt. Wanneer men mensen observeert die T'ai Chi beoefenen kan men denken dat dit “zacht”, “lieflijk”, “mooi” of “gracieus” lijkt. Echter, zoals één van mijn T'ai Chi leraren het stelde: “Het gaat niet over schoonheid, het kan en mag mooi zijn maar dat is niet de essentie. Het gaat eerder over het vinden van de kracht, de sterkte (in jezelf).”

Kracht in zachtheid, zachtheid in kracht. Zacht en toch krachtig, krachtig en toch zacht. Zacht aan de buitenkant en toch ijzersterk aan de binnenkant van het lichaam – en geest.

Net als Reiki transformeert het je op lichamelijk, mentaal, emotioneel en spiritueel vlak.

Ook mijn fysiek is verbeterd. Vooral mijn benen voelen sterker aan, mijn uithoudingsvermogen is erop vooruitgegaan en bv. fietsen gaat me heel wat beter af tegenwoordig. Niet te verwonderen dat sportlui zich ook beginnen te “bekeren” tot T'ai Chi!

T'ai Chi is een beetje zoals het economische principe: met een minimum aan input, een maximum aan resultaat behalen.

De lessen die ik volg gebeuren in de sportzaal van een school. Tijdens de zomermaanden, wanneer het weer dit toelaat, beoefenen we T'ai Chi in het park. Op één zo'n avond kon ik, voor de eerste keer, de sterke, krachtige energie voelen van de bomen die vlakbij groeiden. Het leek wel alsof er een “muur” van energie op me af kwam en het was de eerste keer dat ik me zo verbonden wist met deze prachtige wezens.