Tweelingzielen

De ultieme wake-upcall of ultieme uitdaging tot transformatie?

Eind 2011 woonde ik een lezing bij over celzouten of mineralen. Het leek me het proberen waard om met deze voedingssupplementen aan de slag te gaan al was het maar om mijn cholesterol (die lichtjes verhoogd bleek) te helpen dalen en wat haarverlies waar ik last van had te bestrijden. In de daaropvolgende maanden raakte ik inderdaad enkele kilo's kwijt maar opvallender echter was dat ik – en ik weet nog steeds niet met zekerheid of het door de inname van de celzouten kwam – sneller seksueel opgewonden raakte. Plots begon ik (na jaren) opnieuw mannen op te merken. Het voelde wel bizar daar ik niet begreep waar dit opeens vandaan kwam, vooral daar er geen man in mijn leven was op dat moment. Want had ik dan voor mezelf niet uitgemaakt dat ik het “gehad had” met mannen na al het leed van leugens, bedrog, relatiebreuken, gebroken harten... Uiteindelijk was ik tot de conclusie gekomen dat een liefdesrelatie voor mij niet weggelegd was, althans niet in dit leven. Daar had ik me bij neergelegd en het voelde eindelijk goed. Ik was vrij en hoefde niemand verantwoording voor wat dan ook af te leggen.

Net nu ik eindelijk enige gemoedsrust bij mezelf gevonden had en vrede leek te hebben met het alleen-zijn, net nu ik klaar was om alleen verder te gaan met mijn leven gebeurde er iets wat mijn transformatieproces in een stroomversnelling bracht die ik niet voor mogelijk hield...

Tijdens de zomer van 2012 viel er mij één man in het bijzonder op. Hij was me jaren geleden al opgevallen maar nooit eerder op deze manier. Hij leek me plotseling zoveel ouder geworden want de jaren daarvoor was hij, wel gewoonweg te jong voor mij. Wel leuk, had ik toen gedacht, maar jammer genoeg te jong. En bijgevolg had ik er destijds niet veel meer aandacht aan geschonken.

Dit alles veranderde dus die zomer; plots zag ik een man en geen jongen meer, en wat voor een man! Ik hield het niet meer, was in alle staten maar begreep er tegelijk niets van want deze persoon kende ik enkel van de televisie en van artikels die over hem verschenen in de pers. Het was alsof elke cel en elke vezel in mijn lichaam bij hem wou zijn. Het leek op eerdere verliefdheden die ik vroeger gekend had maar toen ging het wel altijd over mannen die ik in levende lijve tegengekomen was en nooit over iemand die ik louter kende uit de media. Wat mij ook nerveus maakte was dat zijn uiterlijk en meer nog zijn houding, hoe hij zich gedroeg, me heel erg deden denken aan één iemand waarmee ik vroeger een relatie had en waaraan ik maar weinig goede herinneringen bewaarde. En ook: dit gevoel wou maar niet weggaan ondanks het feit dat mijn verstand me vertelde dat hij onbereikbaar was voor mij. Hij stond trouwens voor zowat alles waarvan ik weg aan het lopen was... Was ik gek aan het worden? Was ik misschien te lang alleen en begon ik visioenen te krijgen? Had ik een terugval? Na al mijn innerlijk werk, al de moeite die ik gedaan had afgelopen jaren op weg naar bewustwording. En ook net nu, dat ik eindelijk wat 'peace of mind' gevonden leek te hebben en ik me verzoend had met het idee om alleen verder te gaan als het moest en misschien, wie weet met iemand aan mijn zijde maar ik was hoedanook niet zoekende naar een partner. Ik kon het toch alleen? Dat had ik al voldoende bewezen toch? Ik die dacht geen man meer nodig te hebben... Het hield geen steek. Eerst dacht ik nog, eens hij wat meer uit de belangstelling verdwijnt zal het wel overwaaien. Maar dat deed het niet.

Had dit misschien te maken met een voorbij leven? Op een avond werd ik zo pissig dat ik tot mezelf zei: “verdomme, ik wil het weten – heeft het te maken met een vorig leven?” Ik raapte mijn moed bijeen en pendelde de vraag: 'Kennen wij mekaar van vroeger (uit een vorig leven)? Tot mijn verbazing was het antwoord: 'Ja'. Afgaande op mijn intuïtie, aangevuld met gis- en deductiewerk, kon ik het volgende samenstellen: Mijn ziel huisde ergens in de 6de eeuw in het lichaam van een zwarte slavin in Rome. Het was niet bepaald een gelukkig leven; mijn 2 oudste kinderen waren het resultaat van verkrachtingen die ik had ondergaan. Ik leerde een man kennen, een Romein, waarmee ik een relatie aanging en samen kregen we 7 kinderen. De jongste van hen blijkt nu, in dit leven, de fameuze beroemdheid te zijn waarop ik hartstochtelijk verliefd geworden was! Natuurlijk wou ik weten of dit iets te maken had met incest; dit bleek gelukkig niet het geval. Wel zou hij me toendertijd zwaar gekwetst hebben door me 'in het openbaar niet als zijn moeder te willen erkennen'. Maar hoe kon hij me niet erkennen als ik zijn moeder was? Wat ik op dat moment niet wist, was dat het verhaal niet volledig was. Pas maanden later, toen ik me een terugkerende droom herinnerde, kon ik het hele verhaal reconstrueren. Na de geboorte van ons jongste kind, had mijn toenmalige man mij laten zitten voor een andere vrouw. Hij was bij haar ingetrokken maar dat was niet alles, hij had al onze kinderen met zich meegenomen. Als slavin kon ik enkel hulpeloos en machteloos toekijken want allicht was ik ook rechteloos. Ik heb dit trauma destijds niet kunnen verwerken en ben toen ook letterlijk gestorven aan een 'gebroken hart', waarschijnlijk een hartaanval of hartfalen.

Ik was vastbesloten om hoedanook dit aan te pakken en het trauma te helen, zodat ik verder kon met mijn leven; ik kon deze obsessie, want daar begon het verdacht veel op te lijken, missen als kiespijn. Ik besloot een traject te volgen bij een coach die gebruikt maakt van o.a. omega NEI healing, NLP, enneagram. Ook dmv het gebruik van affirmaties thuis bleef het effect niet uit en begin 2013 (na enkele maanden) bleek ik een aanzienlijke verbetering te bemerken in mijn gevoelens. Ik begon zelfs gevoelens te krijgen voor een man die ik al een tijdje kende en alhoewel het op niets uitdraaide (hij bleek al in een relatie te zitten*) beschouwde ik dit als een teken van 'genezing' want ik was hip hip hoera in staat om verliefd te worden op iemand anders!

Er werden uiteraard ook andere zaken geheeld, mijn claustrofobie kwam aan bod en er kwam een verstrikking in de moederlijn aan het licht (overgeërfd van mijn betovergrootmoeder langs moeder's kant) en andere thema's waarvan ik vond dat het nu tijd was om deze aan te pakken.

Ondertussen was het lente geworden en kwam mijn 'vorige zoon' /beroemdheid weer wat meer in de belangstelling te staan in de media. Mijn coach raadde me aan om mezelf te observeren bij het bekijken van zijn verschijning. Aanvankelijk leek dit nog te lukken maar na enkele weken bleek dat de oude gevoelens er nog steeds waren en tegen de zomer werd het duidelijk dat ik terug bij af was. Het leek alsof ik geen vooruitgang geboekt had sinds een jaar eerder. Het was om moedeloos van te worden; had ik iets gemist, iets over het hoofd gezien? Wat was er fout gelopen?

Eind van de zomer kreeg ik de kans om hem te ontmoeten. Veel had ik er niet van verwacht daar hij zo populair is dat het bijna onmogelijk leek om dichtbij hem te geraken. En inderdaad er was een massa volk aanwezig. Helemaal op 't laatst bleek hij wel een teken te geven van 'herkenning' maar op dat moment kon ik maar moeilijk geloven dat hij op mij doelde (daar het niet echt éénduidig was). Nu weet ik dat hij me wel degelijk had opgemerkt.  

Enkele dagen later zat ik in zak en as. Ik was een inzinking nabij en voelde een grote behoefte aan een Reiki zelfbehandeling die uitdraaide op een enorme release. Na eerst een duidelijk beeld gepresenteerd te krijgen van een jongen en een meisje – zie uitleg verder – kreeg ik een (vager) beeld te zien van mezelf als zwarte slavin. Ik was best wel aantrekkelijk maar ik voelde een vlijmscherpe pijn in mijn hartstreek; het was alsof mijn hart levend uit mijn lichaam gerukt werd. Ik zag waar mijn hart voorheen zat een gapende zwarte rechthoek en ik begon onbedaarlijk te huilen. Het was een geluid waarvan ik niet eens vermoedde dat ik het kon voortbrengen, als betrof het een oergeluid. Zo had ik mezelf nog nooit horen tekeergaan... Na de sessie voelde ik me een heel stuk lichter, alsof er een zware last van mijn schouders was gevallen.

Aan het begin van de sessie had ik echter, vreemd genoeg, eerst een haarscherp beeld /foto gepresenteerd gekregen van een meisje en een jongen (het meisje op de voorgrond; de jongen naast haar, op de achtergrond, vanuit mijn perspectief gezien). Beiden waren erg netjes en hedendaags gekleed; het meisje had lang blond haar dat in 2 vlechten bijeengehouden werd en droeg een dure grijze overgooier met een motiefje van diamant en borduursel op het borststuk over een wit bloesje; de jongen had kort, donkerder haar, was ook in het grijs gekleed en droeg een korte broek. Allebei zaten ze op handen en knieën onder een tafel alsof ze kattenkwaad aan 't uithalen waren en er was een zekere “rivaliteit” tussen beide. Ik voelde aan dat ze familie van elkaar waren en ze leken me van dezelfde leeftijd, vermoedelijk 8 jaar. Ik begreep al snel dat dit niets met een voorbij leven te maken had maar waarmee had het dan wel te maken? Ik concludeerde dat aangezien ze broer en zus en van dezelfde ouderdom leken, het om tweelingen moest gaan. Na achteraf de vraag gependeld te hebben of de jongen stond voor mijn 'beroemdheid' en of het meisje stond voor mezelf, kreeg ik een bevestigend antwoord. Oké, dus we waren ''tweelingen” maar hoe dan? Ik had al wel eens gehoord over parallele levens; was het dat? Hadden we op dit moment ergens in een andere dimensie een leven samen? Het antwoord van mijn pendel was noch ja, noch nee. Ik snapte er maar weinig van.

Het antwoord zou enkele weken later komen. Ik was gestart met het volgen van een cursus over de aquariuschakra's. Tijdens de 1ste cursusdag stonden er een aantal voorwerpen, waaronder enkele boeken op een tafeltje uitgestald. Eén boek in het bijzonder trok mijn aandacht; het was getiteld “Zielsveel – Tweelingzielontmoetingen”. Toen begon het me te dagen...Zou het kunnen? Na wat opzoekwerk over het gegeven, want dit was absoluut nieuw voor mij, wist ik het bijna zeker: dit moest mijn tweelingziel zijn. Pas enkele weken nadien durfde ik de vraag te pendelen (met zijn foto erbij): is deze man mijn tweelingziel en zelden kreeg ik zo'n krachtige 'ja!' als antwoord. Hoe gek, onwaarschijnlijk en wonderlijk het ook allemaal leek, hij was de andere helft van onze tweelingziel... Die avond ben ik ei zo na niet gek geworden.

In één klap, in één flits “zag” ik wat er stond te gebeuren: “indien ik niet snel genoeg leerde onvoorwaardelijk van mezelf te houden zou hij me kwetsen, net zoals hij had gedaan in het vorige leven dat we gedeeld hadden”. Van Jef (mijn leraar mandalatekenen) had ik een aantal gezegdes op kaartjes gedrukt meegekregen en enkele daarvan had ik bevestigd aan een kast. Zekere dag viel één van de kaartjes op de grond, zodat ik het moest oprapen om het terug te bevestigen. Erop stond te lezen: “Ga niet uit van veronderstellingen”...

Aanvankelijk voelde het alsof iemand een misselijkmakende grap met me uithaalde. Ik vond het wreedaardig of 'cruel' zoals ik later mijn beste vriendin toevertrouwde. Ik wist niet of ik nu moest lachen of huilen. Op zowat alle vlakken waren we tegenpolen; de verschillen tussen ons konden haast niet groter: hij was oud, of liever jong genoeg om mijn zoon te zijn (en ik oud genoeg om zijn moeder te zijn), van verschillend ras, totaal verschillende beroepen om nog maar te zwijgen van zijn ondertussen toch wel immense bekendheid en als toemaatje: duizenden kms die ons van elkaar scheidden... Bovendien leek hij mij te staan voor bijna alles waarvoor ik aan het weglopen was want dat “soort mannen” had ik toch al eens gehad in het verleden en toen waren geen van al deze relaties op iets uitgedraaid. Het was alsof ik de hoofdprijs van de loterij had gewonnen EN levenslang had gekregen terzelfder tijd. Ergens had ik gelezen dat tweelingzielschap een gave is en elders las ik dan weer dat het een hele eer en een geschenk was om je tweelingziel te mogen ontmoeten en kennen in dit leven. Nou, als dit een geschenk was, dan toch een vergiftigd, vond ik.

Een rusteloosheid waarvan ik dacht dat ik ze voorgoed achter mij gelaten had, vooral na al mijn Reiki inwijdingen, maakte zich opnieuw van mij meester. Zo was ik de laatste jaren minder en minder aandacht aan mijn uiterlijk gaan besteden; het deed er niet meer zozeer toe. Sinds Reiki in mijn leven was gekomen kwam ook het besef dat dit slechts deel uitmaakte van de illusie, die het leven, of de realiteit of werkelijkheid zoals wij het benoemen, is.

Dit nieuw gegeven van TZschap echter leek alles weer op losse schroeven te zetten. Opnieuw stond mijn leven op zijn kop en leek het alsof ik alles van voorafaan moest herdoen. Ineens deed het er wel weer toe hoe ik eruit zag want ik moest er toch begeerlijk genoeg uitzien voor hem (zeker gezien het grote leeftijdsverschil...)!

Nu weet ik dat hij staat voor een deel of deeltjes in mezelf, waarvan ik weg aan het lopen was, deeltjes waarvan ik dacht dat ze geheeld waren maar die het vooralsnog niet zijn, delen die ik nog niet onder ogen had kunnen of durven zien. Zo mag ik onder andere mijn uiterlijk voorkomen meer en meer gaan omarmen en waarderen want dat bleek – en blijkt – nog steeds een pijnpunt voor mij. Lange tijd ben ik onzeker geweest omtrent mijn uiterlijk. Door het ontdekken van mijn TZ wordt dit gegeven nog maar eens extra in de verf gezet. Komt daar nog eens het belachelijke grote leeftijdsverschil bij... Gelukkig zie ik er jonger uit dan ik ben, getuige daarvan de vele blikken van ongeloof van vreemden aan wie ik mijn leeftijd prijsgeef. Wellicht omdat mijn “emotionele” leeftijd stukken lager ligt, nl: zo'n 14 jaar.   

Ik herinnerde me een voorval van enkele jaren eerder toen ik op restaurant was met een vriendin en op een bepaald ogenblik ging het over mijn TZ (op een moment dus dat ik mij nog niet bewust was van ons tweelingzielschap). Op één of andere manier kwam zijn uiterlijk ter sprake en toen mijn disgenoot een ietwat denigrerende opmerking over hem maakte, floepte ik eruit: “Nou, mij zou hij het toch geen 2 keer hoeven te vragen” waarop zij had geantwoord: “Alsof hij het jou ooit zou vragen!” “Ja”, had ik toen gedacht, “waarom ook zou iemand zoals hij mij ooit gelijk wat vragen?” Maar tegelijkertijd had ik zo'n stekende pijn in mijn hartstreek gevoeld, wat ik zo vreemd vond destijds. Echter, het lichaam weet. Het hart kent de waarheid. Haar antwoord was niet de waarheid. En ook mijn reactie op haar antwoord was een onwaarheid, een leugen. Immers, de waarheid kwetst nooit.

De maanden die volgden na de “herkenning” van mijn tweelingziel bleken zwaar. Kan het zijn dat je iemand mist nog voor je hem in het echt ontmoet hebt? Want zo voelde het zo vaak voor mij. En eigenlijk was het gemis er al veel eerder besef ik nu. Was ik onbewust al heel de tijd op zoek geweest naar hem?  Was het daarom dat ik mij aangetrokken voelde tot mannen van zijn ras omdat ik ergens in mijn onderbewustzijn wist dat hij er zo zou uitzien?
Geregeld kreeg ik, meestal geheel onverwacht, warmte opstoten/opwellingen, vanuit mijn bekken naar mijn hoofd toe. Uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes moest ik afslaan omdat ik het ineens beu was om mij nog langer 'anders' te moeten voordoen dan wie ik echt was. Ik ergerde mij (opnieuw) aan de kleinste dingen. In een artikel over tweelingzielen las ik dat deze verschijnselen het gevolg zijn van de Kundalini energie die opgewekt wordt, in onderhavig geval dus, naar aanleiding van de ontmoeting met zijn tweelingziel. Op andere momenten dan weer, leek ik te zweven op een roze wolk, was ik vol hoop en verkeerde ik in een staat van opperste gelukzaligheid (meestal na een Reiki zelfbehandeling). Mijn verlangen had mij in een emotionele roetsjbaan geduwd. Ook waren en zijn er de “onverklaarbare” nevenverschijnselen zoals: lampen die stukspringen, mijn telefoontoestel dat de ene dag aangeeft dat de batterij aan vervanging toe is om 2 dagen nadien normaal te functioneren of het licht van de lantaarnpaal dat flikkert net op het moment dat ik eronderdoor loop en wanneer ik me omdraai brandt ze weer gewoon... Onlangs deed mijn telefoon het niet; ik kon geen verbinding krijgen en wannneer mensen mij probeerden te bellen kregen ze de melding dat “de telefoonlijn gestoord was”. De mevrouw van de telefoonmaatschappij meldde me wat later dat “volgens haar papieren“ook mijn tv het niet zou doen . Ik zette mijn televisietoestel aan en dit bleek echter, tot haar stomme verbazing, normaal te werken. “Charlie's Angels” verschenen op het scherm. Er werd een afspraak geregeld met de technieker die 's anderendaags langs ging komen maar toen ik diezelfde namiddag thuiskwam na boodschappen te hebben gedaan, bleek mijn telefoon het opnieuw te doen. Ook de tv werkte nog steeds en toen ik hem aanzette, verschenen daar opnieuw, ditmaal tot mijn stomme verbazing: “Charlie's ANGELS” ;-) - jaaa, engelen houden blijkbaar ook wel van een grapje! Helemaal raar was echter dat ze bij de telefoonmaatschappij blijkbaar niet wisten dat mijn telefoon het opnieuw deed want 's anderendaags in de vroege ochtend kreeg ik een sms'je met de bevestiging dat hun technieker zou langskomen ... Mocht ik nog terugbellen om de afspraak af te zeggen!

Spanje: najaar 2013.

Geveld door een verkoudheid kon ik op een nacht de slaap niet vatten wegens een verstopte neus. Ik verweet mezelf dat ik me (weer eens) had laten ziek worden, dat ik deze verkoudheid had toegestaan bezit van me te nemen. Ineens werd ik zo kregelig en iets in mij riep me toe: Maar JIJ weet toch het best hoe je jezelf moet helen! Je kan het. Doe het! Zeg het! Ik sprak de naam van mijn tweelingzielhelft luidop uit en zei dat hij mijn andere tweelinghelft was en meteen ging mijn neusgat open. Bijna tegelijkertijd kreeg ik de zin door: “De waarheid zal je bevrijden. The truth will set you free”. Ik herhaalde een paar keer dat hij en ik samen 1 ziel vormden en het voelde zo goed, zo juist, ik kon wel jubelen van vreugde. De rest van de nacht is mijn neus open gebleven en heb ik geslapen als een roos...

Dit bleek een voorbode voor wat komen ging want ongeveer een maand later nam ik het besluit om met dit blog van start te gaan.

Het moet zo ongeveer rond die periode geweest zijn, ergens eind 2013 – begin 2014 dat ik mij begon te realiseren dat ik een punt bereikt had waarop er geen terugkeer meer mogelijk was. Tot dan had ik het gevoel gehad dat ik nog altijd terug kon 'krabbelen' wanneer ik dat wilde. Toen leek het nog vrijblijvend. Misschien was dit wel het equivalent van de Reiki meesterinwijding 3B die ik alsmaar had uitgesteld? De laatste jaren was ik wat “stilgevallen”; ik bleef wel cursussen en workshops volgen maar was ergens vastgelopen; ik wist niet hoe het nu verder moest en wat ik kon aanvangen met mijn herontdekte energetische kwaliteiten, welke vorm het zou aannemen.

Sinds afgelopen zomer heb ik vaak het gevoel mij in een andere dimensie te bewegen, alsof ik rondloop in één of andere film en zeker zit de tweelingzielzaak daar voor iets tussen.

Na de meditatie met Helion was er ineens sprake was van een haast “onweerstaanbare drang”. Ik moest gewoon “iets” doen; anders zou ik gek worden of ziek, of beide. Ik voelde dat ik niet langer kon blijven uitstellen. Een zoveelste wandeling in de natuur later kwam ik thuis met één woord in mijn hoofd: “blog”. Vanuit de cursus die ik aan het volgen was (omtrent aquariuschakra's) had ik ook deze bevestiging gekregen dat het moment was aangebroken “om het masker af te nemen en te laten zien wie ik werkelijk was”. Eindelijk had ik de moed gevonden die ik zolang had moeten missen...   

Eind januari werd het transformatieproces wel erg zwaar. Was dit hetgeen ze “de donkere nacht van de ziel” noemen?

28 januari dan kreeg ik (weer eens) via de radio 's ochtends bij het wakkerworden een zorgwekkende boodschap: ze draaiden de song “Back to life” van Soul II Soul en wist meteen dat dit met hem te maken had; ik voelde al nattigheid. Even later klonk “Heartbreaker” van Dionne Warwick door de kamer, hetgeen mij niet bepaald geruster stemde. “Zou hij een ander hebben?” ging er door mijn hoofd. Belachelijk eigenlijk want waarom zou iemand als hij niet iemand hebben? Op het werk had ik die dag last van serieuze hartkloppingen die de hele voormiddag zouden duren en 's namiddags voelde ik me dan weer ontzettend ellendig. Ineens had ik schoon genoeg van heel dat tweelingzielengedoe en ik wou hartsgrondig dat ik het nooit te weten was gekomen.

Het moet hoedanook gezegd dat ik sinds die dag niks meer gemerkt heb van warmte opwellingen (die ik algauw begon te missen...) en toen ik een paar weken later zijn FB bezocht zag ik dat hij op datum van 28 januari - de dag waarop ik de signalen via radio ontvangen had – een ietwat rare (voor zijn doen toch) of bevreemdend filosofische bedenking gepost had...

Nieuwe vaardigheid...

Enkele dagen later ontving ik het soulscript dat ik besteld had bij Maria. Zoals aanbevolen las ik het 3 maal hardop en dan nog 1 keer in stilte. Het was bevreemdend mooi en ergens hoopvol. Voor de cursus aquariuschakra's hadden we net de opdracht gekregen die luidde: “Schrijf een loflied op jezelf en kom het voorzingen”. Plots kreeg ik heel hard de aandrang om pen en papier te nemen, alsof iets of iemand tegen me zij: “ga zitten en begin te schrijven...” Ik voelde dat ik op dat moment in een soort van “hogere trilling” zat. Het schrijven lukte verbazend goed maar pas nadat ik helemaal klaar was met het “werkje” en het opnieuw las, zag ik wat er uit mijn pen was gerold; het leek wel een soort gedicht en een sterk ingekorte versie van het soulscript maar dan bekeken vanuit mijn standpunt. Wat het ook was, voor mij was het de waarheid, iets dat kwam uit een “hoger” of “dieper” deel van mezelf. Ik voelde me er alleszins zo blij mee als een vogeltje! Enkele dagen later, nadat ik het aan Maria had doorgestuurd, bevestigde ze mij dat dit zeker een voorbeeld van een intuitief schrift was.

12 februari: een krachtige Ananda Mandala meditatie met Hilde en Elke; ik had als intentie gekozen: mijn TZkwestie. Het gebeuren deed me sterk denken aan een oefening die ik 2 jaar eerder gedaan had tijdens een lessenreeks Emotioneel LichaamsWerk. Daar echter gebeurde het liggend op de rug met opgetrokken knieën terwijl we hier in een lotushouding op de grond en in een kring zaten terwijl de deelnemers elkaar's hand vasthielden. De ademhaling diende dusdanig uitgevoerd te worden dat men bij het uitademenen erg krachtig uit de buik uitademde en dit volgens variërende ritmes. Na een tijd voelde ik een enorme stroom door mijn handpalmen heen gaan, die almaar sterker werd. Op den duur leek het alsof er wel 500 volt uit mijn handpalmen kwam, wat later voelden mijn handen ijskoud aan en nog wat later kon ik mijn handen nog nauwelijks bewegen; ze begonnen 'verlamd' aan te voelen - ook mijn onderarmen trouwens - en ik kon slechts met moeite een papieren zakdoekje aannemen dat mij werd aangereikt. Want ondertussen kreeg ik ook heel verwarrende gedachten/beelden door ivm tweelingzielschap; het leek wel een persoonsverwarring: Ben ik hem? Is hij mij? Ben ik hem? Is hij mij? Is hij mij? Ben ik hem? Ben ik hem? Is hij mij?... Deze gedachten kwamen bovendien door met een razende snelheid. Plotsklaps stopte de gedachtestroom en toen kwam de vraag: “Wie ben ik?” En, ik wist het niet, ik bleef het antwoord schuldig... Mijn verstand leek ineens “uitgeschakeld”. My mind went blank. Ik leek wel in het “niets” terechtgekomen. Het was een uiterst bizarre gewaarwording. Op de duur wist ik zelfs bijna niet meer waar ik was, ik voelde me sterk gedesoriënteerd. Onderwijl was ik ook onbedaarlijk beginnen huilen en ik herinner me een gevoel van hulpeloosheid. Ook mijn voeten en onderbenen voelden nu 'verlamd' aan. Alleszins was ik terechtgekomen in een toestand van geestverruiming. Weer maar eens een gevolg van het tweelingzielgegeven of had het ook te maken met het openen van het hogere hartchakra? Net voordien hadden we ons, tijdens de chakracursus, verdiept in het hogere hartchakra. Blijkbaar was dit ook een manier om de kundalini energie op gang te brengen (alsof die nog niet genoeg op gang gebracht werd via het tweelingzielgegeven...). Na afloop kreeg elke deelnemer een “oneness blessing” en er werd afgesloten met een soort dans. 

Mogelijk dat ik hiermee later nog iets doe, ik zie wel.

Vrijdag, 23 februari '- een sleutelmoment?

's Avonds in mijn badkamer word ik overmand door een gevoel van gelukzaligheid, extase. Weer zat ik, net zoals de avond dat ik mijn gave tot intuïtief schrijven ontdekte, in een soort “hogere trillingstoestand”. Het was een heel sterk gevoel, een realiseren van “dit gaat verder en is veel grootser dan enkel en alleen mijn persoontje, dit overstijgt dit alles veruit”. Het was de eerste keer dat ik mezelf zo doordrongen voelde van dit diep innerlijk “weten” Het kwam als een plots besef, een gewaar-zijn, gewaar-worden van mijn taak hier op aarde. Ik werd overspoeld door gevoelens van blijdschap en een lichte opwinding. Wat later in bed kon ik maar met moeite de slaap vinden daar ik nog steeds opgewonden van blijdschap was en moest ik nog steeds almaar glimlachen en zo ben ik ook in slaap gevallen...

Natuurlijk kunnen deze gevoelens niet blijven duren – we leven ook nog op het aardse vlak – en 's anderendaags was alles weer “as usual”. Desalniettemin voel ik me gesterkt.

Begin maart 2014; heb zopas ontdekt dat, volgens de Maya Tzolkin kalender mijn andere tweelingzielhelft als teken: Chicchan of (gevederde) slang heeft en dit staat voor o.a.: “de transformatie naar wijsheid (zoals de slang verandert van huid)”. Wel, laat ons hopen! “Het is de Oosterse kundalini of het interne vuur die vanuit het stuitbeen opstijgt in de vorm van een slang in beweging en de seksuele energie en de levenskracht activeert” (1) Nou breekt mijn klomp! Was het dan toch “zijn” kundalini energie die ik enige tijd lang heb kunnen voelen bij mezelf...? Naar het schijnt kunnen sommigen inderdaad 'voelen' wanneer hun tweelingziel aan hen denkt en daar ik meer dan normaal gevoelig ben, sluit ik niet uit dat dit bij mij het geval was en dat de warmte opstoten die mij gedurende een aantal weken onverhoeds overvielen nu en dan eigenlijk veroorzaakt werden doordat er ergens een 'energetische uitwisseling' plaatsvond tussen ons beide. Voorlopig kan ik dit (nog) niet controleren om begrijpelijke redenen.

Het soulscript dat mij toegezonden werd door Maria zou dan toch waar kunnen zijn; het bevat o.m. het volgende: “Hij zal wijsheid openbaren waarnaar de wereld vraagt.”(...) hetgeen overeenkomt met wat er in de Maya Tzolkin kalender staat te lezen over zijn teken.

* De waarschuwing hieromtrent heb ik toen doorgekregen via liedjes op de radio. In dit geval van een beginnende verliefdheid (waarbij de man in kwestie al in een relatie zat, hetgeen ik niet wist), kreeg ik op 1 ochtend gedurende een tijdsspanne van 20 min, de volgende songs te horen: “Jeopardy” (The Greg Kihn Band) en “Crush” (Jennifer Paige). Meteen wist ik dat hierin een boodschap of eerder een waarschuwing zat, hetgeen achteraf ook bleek te kloppen toen iemand die hem kende me vertelde dat hij al samenwoonde met iemand. Blijkbaar komen, voor wat mij betreft, radio- of tv-boodschappen vaak via songs in paren (per twee) hetgeen een teken is dat er een boodschap achter schuilgaat.