donderdag 22 januari 2015

De sjamaan in mij...

Hoe kan ik anderen healen zolang ik niet in staat ben mezelf te healen?
Hoe kan ik iets betekenen voor anderen, zolang ik zelf niet 100 % in mijn eigen kracht sta?
Met deze vraag zit ik reeds langer in mijn maag.

Tijdens een introductieles omtrent het HOPE project (Sit'in) 19/01 ll zag ik tijdens een geleide visualisatie oefening het volgende. We worden uitgenodigd om op weg te gaan naar een plek en de manier waarop we daar dienen te geraken mogen we zelf kiezen. Onmiddellijk zit ik op een paard en het voelt heel normaal, heel natuurlijk, alsof ik nooit wat anders gedaan heb. Ik bemerk een Indiaans meisje dat voor me uit loopt. Ik kan enkel haar achterzijde zien; ze heeft steil, zwart haar met een scheiding in het midden en 2 vlechtjes en ze draagt kleding, gemaakt van dierenhuiden. Met een gelijkmatige, vastberaden tred toont ze me de weg naar een tipi ergens in de Amerikaanse vlakten. Ditzelfde meisje had ik al eerder gezien tijdens een eerdere geleide astrale reis waarbij we uitgenodigd werden om kennis te maken met de 4 elementen: water, aarde, vuur en lucht. Toen had ze me voor het eerst de weg getoond. Is ze mijn innerlijk kind of een deel van me? Ze voelt alleszins vertrouwd aan. Toen ook zag ik de eenhoorn (voor de 2de maal). Tijdens de kennismaking met het “aarde” element zag ik mezelf als een baby die veilig geborgen in de wortels van planten lag; de wortels omsloten me op een beschermende manier en het voelde behaaglijk en veilig; ik voelde me gedragen door Moeder Aarde. Het wordt me duidelijk dat ik meer en meer wordt aangetrokken door de “benedenwereld”. Wat later komt het idee van een Vision Quest op mijn pad en dit laat me maar niet los. Ik begin me te verdiepen in sjamanisme...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten