1ste wake-upcall

Één van mijn vele spirituele leraren zegt dat ieder van ons vroeg of laat geconfronteerd wordt met zijn/haar “persoonlijke aardbeving” zoals hij het noemt. Het is een ingrijpende gebeurtenis die bedoeld is als een teken om te mogen terugblikken op je leven, een stand van zaken op te maken en te reflecteren over je te volgen pad die jij (je ziel) heeft uitgestippeld voor dit leven. Het kan worden beschouwd als een soort katalysator die een aantal dingen in beweging zet. Mijn “persoonlijke aardbeving” kwam tot mij in de vorm van een beginnende burn-out. Of was het eerder die knie blessure die ik opliep toen ik op reis was doorheen Mexico enkele jaren voordien? Op een avond na met enkele reisgezellen te hebben gegeten in een restaurant onderweg naar Merida, nam ik samen met 2 andere mensen van de groep en onze gids een taxi terug naar ons hotel. Terwijl ik nog bezig was in te stappen, vertrok de taxichauffeur, in de veronderstelling verkerend dat ik al goed en wel in de taxi zat. Ik viel op de grond en kwam terecht op mijn rechterknie. Het resultaat: een zware bloeduitstoring. Daags nadien in het ziekenhuis van Merida luidde de diagnose: prepatellair bursitis. De dokters lieten me weten dat ze de extractie, die normaliter wordt toegepast in zulke gevallen, niet konden uitvoeren wegens een hoog risico op infectie. Pas een week later toen ik terug thuis was kreeg ik de nodige zorgen toegediend. Destijds heb ik de bestuurder van de taxi uiteraard vervloekt daar ik hem verantwoordelijk achtte voor het ongeval. Nu wil ik hem enkel bedanken omdat ik besef dat hij me één van mijn kostbaarste geschenken ooit heeft gegeven. De 3 daaropvolgende maanden zat ik thuis met ziekteverlof en mocht ik in eerste instantie 3 keer per week naar de kinesist, deed ik thuis wat oefeningen en verder kon ik niet veel meer uitrichten behalve wat lezen en tv kijken. Ik ontdekte dat de oefeningen me niet alleen fysiek maar ook mentaal sterker maakten. In feite had ik me in jaren niet zo fit gevoeld (met uitzondering van mij knie dan).

Terug op het werk begon ik enigszins anders naar bepaalde zaken te kijken dan voorheen. Eén van de collega's die het sommigen onder ons nogal eens moeilijk maakte diende ik ferm van antwoord toen ze me (weer) eens toesprak op een onbeschofte wijze. Dit veroorzaakte redelijk wat deining op kantoor en gedurende enkele maanden spraken we elkaar niet meer. Geleidelijk aan werd onze werkrelatie terug normaal maar ik voelde wel dat ik aan respect gewonnen had, en niet enkel van haar kant.

Op een avond bekeek ik een tv-documentaire over één van de 3 laatste Ayurvedische artsen in India. Om de één of andere reden voelde ik me ontzettend aangesproken door wat hij deed en de manier waarop hij mensen genas. Hij had iets weg van een Gandhi figuur en patiënten leken wel met tientallen aan te schuiven om door hem behandeld te worden. Een journalist vroeg hem hoeveel hij zijn patiënten aanrekende voor een consultatie. Zijn antwoord luidde: “Hoezo, aanrekenen? Dat zou gewoonweg onethisch zijn.” (Patiënten brachten hem wel groenten, fruit, of kip bijvoorbeeld of wat ze ook konden missen). Iets binnenin me leek plots wakker te worden en het was dan dat ik besefte: Dit is hetgeen ik wil doen – mensen helen bij de vleet, ogenschijnlijk zonder moeite.