Tweelingzielen

De ultieme wake-upcall of ultieme uitdaging tot transformatie?

Eind 2011 woonde ik een lezing bij over celzouten of mineralen. Het leek me het proberen waard om met deze voedingssupplementen aan de slag te gaan al was het maar om mijn cholesterol (die lichtjes verhoogd bleek) te helpen dalen en wat haarverlies waar ik last van had te bestrijden. In de daaropvolgende maanden raakte ik inderdaad enkele kilo's kwijt maar opvallender echter was dat ik – en ik weet nog steeds niet met zekerheid of het door de inname van de celzouten kwam – sneller seksueel opgewonden raakte. Plots begon ik (na jaren) opnieuw mannen op te merken. Het voelde wel bizar daar ik niet begreep waar dit opeens vandaan kwam, vooral daar er geen man in mijn leven was op dat moment. Net nu ik eindelijk enige gemoedsrust bij mezelf gevonden had en vrede leek te hebben met het alleen-zijn, net nu ik klaar was om alleen verder te gaan met mijn leven gebeurde er iets wat mijn transformatieproces in een stroomversnelling bracht die ik niet voor mogelijk hield...

"The Beloved is not chosen,
it is just recognised." 
- Mooji
Tijdens de zomer van 2012 viel er mij één man in het bijzonder op. Hij was me jaren geleden al opgevallen maar nooit eerder op deze manier. Hij leek me plotseling zoveel ouder geworden want de jaren daarvoor was hij, wel gewoonweg te jong voor mij. Wel leuk, had ik toen gedacht, maar jammer genoeg te jong. En bijgevolg had ik er destijds niet veel meer aandacht aan geschonken.

Dit alles veranderde dus die zomer; plots zag ik een man en geen jongen meer, en wat voor een man! Ik hield het niet meer, was in alle staten maar begreep er tegelijk niets van want deze persoon kende ik enkel van de televisie en van artikels die over hem verschenen in de pers. Het was alsof elke cel en elke vezel in mijn lichaam bij hem wou zijn. Het leek op eerdere verliefdheden die ik vroeger gekend had maar toen ging het wel altijd over mannen die ik in levende lijve tegengekomen was en nooit over iemand die ik louter kende uit de media. Wat mij ook nerveus maakte was dat zijn uiterlijk en meer nog zijn houding, hoe hij zich gedroeg, me heel erg deden denken aan één iemand waarmee ik vroeger een relatie had en waaraan ik maar weinig goede herinneringen bewaarde. En ook: dit gevoel wou maar niet weggaan ondanks het feit dat mijn verstand me vertelde dat hij onbereikbaar was voor mij. Hij stond trouwens voor zowat alles waarvan ik weg aan het lopen was... Was ik gek aan het worden? Was ik misschien te lang alleen en begon ik visioenen te krijgen? Had ik een terugval? Na al mijn innerlijk werk, al de moeite die ik gedaan had afgelopen jaren op weg naar bewustwording. En ook net nu, dat ik eindelijk wat 'peace of mind' gevonden leek te hebben en ik me verzoend had met het idee om alleen verder te gaan als het moest en misschien, wie weet met iemand aan mijn zijde maar ik was hoedanook niet zoekende naar een partner. Ik kon het toch alleen? Dat had ik al voldoende bewezen toch? Ik die dacht geen man meer nodig te hebben... Het hield geen steek. Eerst dacht ik nog, eens hij wat meer uit de belangstelling verdwijnt zal het wel overwaaien. Maar dat deed het niet.

Had dit misschien te maken met een voorbij leven? Op een avond werd ik zo pissig dat ik tot mezelf zei: “verdomme, ik wil het weten – heeft het te maken met een vorig leven?” Ik raapte mijn moed bijeen en pendelde de vraag: 'Kennen wij mekaar van vroeger (uit een vorig leven)? Tot mijn verbazing was het antwoord: 'Ja'. Afgaande op mijn intuïtie, aangevuld met gis- en deductiewerk, kon ik het volgende samenstellen: Mijn ziel huisde ergens in de 6de eeuw in het lichaam van een zwarte slavin in Rome. Het was niet bepaald een gelukkig leven; mijn 2 oudste kinderen waren het resultaat van verkrachtingen die ik had ondergaan. Ik leerde een man kennen, een Romein, waarmee ik een relatie aanging en samen kregen we 7 kinderen. De jongste van hen blijkt nu, in dit leven, de fameuze beroemdheid te zijn waarop ik hartstochtelijk verliefd geworden was! Natuurlijk wou ik weten of dit iets te maken had met incest; dit bleek gelukkig niet het geval. Wel zou hij me toendertijd zwaar gekwetst hebben door me 'in het openbaar niet als zijn moeder te willen erkennen'. Maar hoe kon hij me niet erkennen als ik zijn moeder was? Wat ik op dat moment niet wist, was dat het verhaal niet volledig was. Pas maanden later, toen ik me een terugkerende droom herinnerde, kon ik het hele verhaal reconstrueren. Na de geboorte van ons jongste kind, had mijn toenmalige man mij laten zitten voor een andere vrouw. Hij was bij haar ingetrokken maar dat was niet alles, hij had al onze kinderen met zich meegenomen. Als slavin kon ik enkel hulpeloos en machteloos toekijken want allicht was ik ook rechteloos. Ik heb dit trauma destijds niet kunnen verwerken en ben toen ook letterlijk gestorven aan een 'gebroken hart', waarschijnlijk een hartaanval of hartfalen.

Ik was vastbesloten om hoedanook dit aan te pakken en het trauma te helen, zodat ik verder kon met mijn leven; ik kon deze obsessie, want daar begon het verdacht veel op te lijken, missen als kiespijn. Ik besloot een traject te volgen bij een coach die gebruikt maakt van o.a. omega NEI healing, NLP, enneagram. Ook dmv het gebruik van affirmaties thuis bleef het effect niet uit en begin 2013 (na enkele maanden) bleek ik een aanzienlijke verbetering te bemerken in mijn gevoelens. Ik begon zelfs gevoelens te krijgen voor een man die ik al een tijdje kende en alhoewel het op niets uitdraaide (hij bleek al in een relatie te zitten*) beschouwde ik dit als een teken van 'genezing' want ik was hip hip hoera in staat om verliefd te worden op iemand anders!

Er werden uiteraard ook andere zaken geheeld, mijn claustrofobie kwam aan bod en er kwam een verstrikking in de moederlijn aan het licht (overgeërfd van mijn betovergrootmoeder langs moeder's kant) en andere thema's waarvan ik vond dat het nu tijd was om deze aan te pakken.

Ondertussen was het lente geworden en kwam mijn 'vorige zoon' /beroemdheid weer wat meer in de belangstelling te staan in de media. Mijn coach raadde me aan om mezelf te observeren bij het bekijken van zijn verschijning. Aanvankelijk leek dit nog te lukken maar na enkele weken bleek dat de oude gevoelens er nog steeds waren en tegen de zomer werd het duidelijk dat ik terug bij af was. Het leek alsof ik geen vooruitgang geboekt had sinds een jaar eerder. Het was om moedeloos van te worden; had ik iets gemist, iets over het hoofd gezien? Wat was er fout gelopen?

Eind van de zomer kreeg ik de kans om hem te ontmoeten. Veel had ik er niet van verwacht daar hij zo populair is dat het bijna onmogelijk leek om dichtbij hem te geraken. En inderdaad er was een massa volk aanwezig. Helemaal op 't laatst bleek hij wel een teken te geven van 'herkenning' maar op dat moment kon ik maar moeilijk geloven dat hij op mij doelde (daar het niet echt éénduidig was). Nu weet ik dat hij me wel degelijk had opgemerkt.  

Enkele dagen later zat ik in zak en as. Ik was een inzinking nabij en voelde een grote behoefte aan een Reiki zelfbehandeling die uitdraaide op een enorme release. Na eerst een duidelijk beeld gepresenteerd te krijgen van een jongen en een meisje – zie uitleg verder – kreeg ik een (vager) beeld te zien van mezelf als zwarte slavin. Ik was best wel aantrekkelijk maar ik voelde een vlijmscherpe pijn in mijn hartstreek; het was alsof mijn hart levend uit mijn lichaam gerukt werd. Ik zag waar mijn hart voorheen zat een gapende zwarte rechthoek en ik begon onbedaarlijk te huilen. Het was een geluid waarvan ik niet eens vermoedde dat ik het kon voortbrengen, als betrof het een oergeluid. Zo had ik mezelf nog nooit horen tekeergaan... Na de sessie voelde ik me een heel stuk lichter, alsof er een zware last van mijn schouders was gevallen.

Aan het begin van de sessie had ik echter, vreemd genoeg, eerst een haarscherp beeld /foto gepresenteerd gekregen van een meisje en een jongen (het meisje op de voorgrond; de jongen naast haar, op de achtergrond, vanuit mijn perspectief gezien). Beiden waren erg netjes en hedendaags gekleed; het meisje had lang blond haar dat in 2 vlechten bijeengehouden werd en droeg een dure grijze overgooier met een motiefje van diamant en borduursel op het borststuk over een wit bloesje; de jongen had kort, donkerder haar, was ook in het grijs gekleed en droeg een korte broek. Allebei zaten ze op handen en knieën onder een tafel alsof ze kattenkwaad aan 't uithalen waren en er was een zekere “rivaliteit” tussen beide. Ik voelde aan dat ze familie van elkaar waren en ze leken me van dezelfde leeftijd, vermoedelijk 8 jaar. Ik begreep al snel dat dit niets met een voorbij leven te maken had maar waarmee had het dan wel te maken? Ik concludeerde dat aangezien ze broer en zus en van dezelfde ouderdom leken, het om tweelingen moest gaan. Na achteraf de vraag gependeld te hebben of de jongen stond voor mijn 'beroemdheid' en of het meisje stond voor mezelf, kreeg ik een bevestigend antwoord. Oké, dus we waren ''tweelingen” maar hoe dan? Ik had al wel eens gehoord over parallele levens; was het dat? Hadden we op dit moment ergens in een andere dimensie een leven samen? Het antwoord van mijn pendel was noch ja, noch nee. Ik snapte er maar weinig van.

Het antwoord zou enkele weken later komen. Ik was gestart met het volgen van een cursus over de aquariuschakra's. Tijdens de 1ste cursusdag stonden er een aantal voorwerpen, waaronder enkele boeken op een tafeltje uitgestald. Eén boek in het bijzonder trok mijn aandacht; het was getiteld “Zielsveel – Tweelingzielontmoetingen”. Toen begon het me te dagen...Zou het kunnen? Na wat opzoekwerk over het gegeven, want dit was absoluut nieuw voor mij, wist ik het bijna zeker: dit moest mijn tweelingziel zijn. Pas enkele weken nadien durfde ik de vraag te pendelen (met zijn foto erbij): is deze man mijn tweelingziel en zelden kreeg ik zo'n krachtige 'ja!' als antwoord. Hoe gek, onwaarschijnlijk en wonderlijk het ook allemaal leek, hij was de andere helft van onze tweelingziel... Die avond ben ik ei zo na niet gek geworden.

In één klap, in één flits “zag” ik wat er stond te gebeuren: “indien ik niet snel genoeg leerde onvoorwaardelijk van mezelf te houden zou hij me kwetsen, net zoals hij had gedaan in het vorige leven dat we gedeeld hadden”. Van Jef (mijn leraar mandalatekenen) had ik een aantal gezegdes op kaartjes gedrukt meegekregen en enkele daarvan had ik bevestigd aan een kast. Zekere dag viel één van de kaartjes op de grond, zodat ik het moest oprapen om het terug te bevestigen. Erop stond te lezen: “Ga niet uit van veronderstellingen”...

Aanvankelijk voelde het alsof iemand een misselijkmakende grap met me uithaalde. Ik vond het wreedaardig of 'cruel' zoals ik later mijn beste vriendin toevertrouwde. Ik wist niet of ik nu moest lachen of huilen. Op zowat alle vlakken waren we tegenpolen; de verschillen tussen ons konden haast niet groter: hij was oud, of liever jong genoeg om mijn zoon te zijn (en ik oud genoeg om zijn moeder te zijn), van verschillend ras, totaal verschillende beroepen om nog maar te zwijgen van zijn ondertussen toch wel immense bekendheid en als toemaatje: duizenden kms die ons van elkaar scheidden... Bovendien leek hij mij te staan voor bijna alles waarvoor ik aan het weglopen was want dat “soort mannen” had ik toch al eens gehad in het verleden en toen waren geen van al deze relaties op iets uitgedraaid. Het was alsof ik de hoofdprijs van de loterij had gewonnen EN levenslang had gekregen terzelfder tijd. Ergens had ik gelezen dat tweelingzielschap een gave is en elders las ik dan weer dat het een hele eer en een geschenk was om je tweelingziel te mogen ontmoeten en kennen in dit leven. Nou, als dit een geschenk was, dan toch een vergiftigd, vond ik.

Een rusteloosheid waarvan ik dacht dat ik ze voorgoed achter mij gelaten had, vooral na al mijn Reiki inwijdingen, maakte zich opnieuw van mij meester. Zo was ik de laatste jaren minder en minder aandacht aan mijn uiterlijk gaan besteden; het deed er niet meer zozeer toe. Sinds Reiki in mijn leven was gekomen kwam ook het besef dat dit slechts deel uitmaakte van de illusie, die het leven, of de realiteit of werkelijkheid zoals wij het benoemen, is.

Dit nieuw gegeven van TZschap echter leek alles weer op losse schroeven te zetten. Opnieuw stond mijn leven op zijn kop en leek het alsof ik alles van voorafaan moest herdoen. Ineens deed het er wel weer toe hoe ik eruit zag want ik moest er toch begeerlijk genoeg uitzien voor hem (zeker gezien het grote leeftijdsverschil...)!

Nu weet ik dat hij staat voor een deel of deeltjes in mezelf, waarvan ik weg aan het lopen was, deeltjes waarvan ik dacht dat ze geheeld waren maar die het vooralsnog niet zijn, delen die ik nog niet onder ogen had kunnen of durven zien. Zo mag ik onder andere mijn uiterlijk voorkomen meer en meer gaan omarmen en waarderen want dat bleek – en blijkt – nog steeds een pijnpunt voor mij. Lange tijd ben ik onzeker geweest omtrent mijn uiterlijk. Door het ontdekken van mijn TZ wordt dit gegeven nog maar eens extra in de verf gezet. Komt daar nog eens het belachelijke grote leeftijdsverschil bij... Gelukkig zie ik er jonger uit dan ik ben, getuige daarvan de vele blikken van ongeloof van vreemden aan wie ik mijn leeftijd prijsgeef. Wellicht omdat mijn “emotionele” leeftijd stukken lager ligt, nl: zo'n 14 jaar.   

Ik herinnerde me een voorval van enkele jaren eerder toen ik op restaurant was met een vriendin en op een bepaald ogenblik ging het over mijn TZ (op een moment dus dat ik mij nog niet bewust was van ons tweelingzielschap). Op één of andere manier kwam zijn uiterlijk ter sprake en toen mijn disgenoot een ietwat denigrerende opmerking over hem maakte, floepte ik eruit: “Nou, mij zou hij het toch geen 2 keer hoeven te vragen” waarop zij had geantwoord: “Alsof hij het jou ooit zou vragen!” “Ja”, had ik toen gedacht, “waarom ook zou iemand zoals hij mij ooit gelijk wat vragen?” Maar tegelijkertijd had ik zo'n stekende pijn in mijn hartstreek gevoeld, wat ik zo vreemd vond destijds. Echter, het lichaam weet. Het hart kent de waarheid. Haar antwoord was niet de waarheid. En ook mijn reactie op haar antwoord was een onwaarheid, een leugen. Immers, de waarheid kwetst nooit.

De maanden die volgden na de “herkenning” van mijn tweelingziel bleken zwaar. Kan het zijn dat je iemand mist nog voor je hem in het echt ontmoet hebt? Want zo voelde het zo vaak voor mij. En eigenlijk was het gemis er al veel eerder besef ik nu. Was ik onbewust al heel de tijd op zoek geweest naar hem?  Was het daarom dat ik mij aangetrokken voelde tot mannen van zijn ras omdat ik ergens in mijn onderbewustzijn wist dat hij er zo zou uitzien?
Geregeld kreeg ik, meestal geheel onverwacht, warmte opstoten/opwellingen, vanuit mijn bekken naar mijn hoofd toe. Uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes moest ik afslaan omdat ik het ineens beu was om mij nog langer 'anders' te moeten voordoen dan wie ik echt was. Ik ergerde mij (opnieuw) aan de kleinste dingen. In een artikel over tweelingzielen las ik dat deze verschijnselen het gevolg zijn van de Kundalini energie die opgewekt wordt, in onderhavig geval dus, naar aanleiding van de ontmoeting met zijn tweelingziel. Op andere momenten dan weer, leek ik te zweven op een roze wolk, was ik vol hoop en verkeerde ik in een staat van opperste gelukzaligheid (meestal na een Reiki zelfbehandeling). Mijn verlangen had mij in een emotionele roetsjbaan geduwd. Ook waren en zijn er de “onverklaarbare” nevenverschijnselen zoals: lampen die stukspringen, mijn telefoontoestel dat de ene dag aangeeft dat de batterij aan vervanging toe is om 2 dagen nadien normaal te functioneren of het licht van de lantaarnpaal dat flikkert net op het moment dat ik eronderdoor loop en wanneer ik me omdraai brandt ze weer gewoon... Onlangs deed mijn telefoon het niet; ik kon geen verbinding krijgen en wannneer mensen mij probeerden te bellen kregen ze de melding dat “de telefoonlijn gestoord was”. De mevrouw van de telefoonmaatschappij meldde me wat later dat “volgens haar papieren“ook mijn tv het niet zou doen . Ik zette mijn televisietoestel aan en dit bleek echter, tot haar stomme verbazing, normaal te werken. “Charlie's Angels” verschenen op het scherm. Er werd een afspraak geregeld met de technieker die 's anderendaags langs ging komen maar toen ik diezelfde namiddag thuiskwam na boodschappen te hebben gedaan, bleek mijn telefoon het opnieuw te doen. Ook de tv werkte nog steeds en toen ik hem aanzette, verschenen daar opnieuw, ditmaal tot mijn stomme verbazing: “Charlie's ANGELS” ;-) - jaaa, engelen houden blijkbaar ook wel van een grapje! Helemaal raar was echter dat ze bij de telefoonmaatschappij blijkbaar niet wisten dat mijn telefoon het opnieuw deed want 's anderendaags in de vroege ochtend kreeg ik een sms'je met de bevestiging dat hun technieker zou langskomen ... Mocht ik nog terugbellen om de afspraak af te zeggen!

Spanje: najaar 2013.

Geveld door een verkoudheid kon ik op een nacht de slaap niet vatten wegens een verstopte neus. Ik verweet mezelf dat ik me (weer eens) had laten ziek worden, dat ik deze verkoudheid had toegestaan bezit van me te nemen. Ineens werd ik zo kregelig en iets in mij riep me toe: Maar JIJ weet toch het best hoe je jezelf moet helen! Je kan het. Doe het! Zeg het! Ik sprak de naam van mijn tweelingzielhelft luidop uit en zei dat hij mijn andere tweelinghelft was en meteen ging mijn neusgat open. Bijna tegelijkertijd kreeg ik de zin door: “De waarheid zal je bevrijden. The truth will set you free”. Ik herhaalde een paar keer dat hij en ik samen 1 ziel vormden en het voelde zo goed, zo juist, ik kon wel jubelen van vreugde. De rest van de nacht is mijn neus open gebleven en heb ik geslapen als een roos...

Dit bleek een voorbode voor wat komen ging want ongeveer een maand later nam ik het besluit om met dit blog van start te gaan.

Het moet zo ongeveer rond die periode geweest zijn, ergens eind 2013 – begin 2014 dat ik mij begon te realiseren dat ik een punt bereikt had waarop er geen terugkeer meer mogelijk was. Tot dan had ik het gevoel gehad dat ik nog altijd terug kon 'krabbelen' wanneer ik dat wilde. Toen leek het nog vrijblijvend. Misschien was dit wel het equivalent van de Reiki meesterinwijding 3B die ik alsmaar had uitgesteld? De laatste jaren was ik wat “stilgevallen”; ik bleef wel cursussen en workshops volgen maar was ergens vastgelopen; ik wist niet hoe het nu verder moest en wat ik kon aanvangen met mijn herontdekte energetische kwaliteiten, welke vorm het zou aannemen.

Sinds afgelopen zomer heb ik vaak het gevoel mij in een andere dimensie te bewegen, alsof ik rondloop in één of andere film en zeker zit de tweelingzielzaak daar voor iets tussen.

Na de meditatie met Helion was er ineens sprake geweest van een haast “onweerstaanbare drang”. Ik moest gewoon “iets” doen; anders zou ik gek worden of ziek, of beide. Ik voelde dat ik niet langer kon blijven uitstellen. Een zoveelste wandeling in de natuur later kwam ik thuis met één woord in mijn hoofd: “blog”. Vanuit de cursus die ik aan het volgen was (omtrent aquariuschakra's) had ik ook deze bevestiging gekregen dat het moment was aangebroken “om het masker af te nemen en te laten zien wie ik werkelijk was”. Eindelijk had ik de moed gevonden die ik zolang had moeten missen...   

Eind januari werd het transformatieproces wel erg zwaar. Was dit hetgeen ze “de donkere nacht van de ziel” noemen?

28 januari dan kreeg ik (weer eens) via de radio 's ochtends bij het wakkerworden een zorgwekkende boodschap: ze draaiden de song “Back to life” van Soul II Soul en wist meteen dat dit met hem te maken had; ik voelde al nattigheid. Even later klonk “Heartbreaker” van Dionne Warwick door de kamer, hetgeen mij niet bepaald geruster stemde. “Zou hij een ander hebben?” ging er door mijn hoofd. Belachelijk eigenlijk want waarom zou iemand als hij niet iemand hebben? Op het werk had ik die dag last van serieuze hartkloppingen die de hele voormiddag zouden duren en 's namiddags voelde ik me dan weer ontzettend ellendig. Ineens had ik schoon genoeg van heel dat tweelingzielengedoe en ik wou hartsgrondig dat ik het nooit te weten was gekomen.

Het moet hoedanook gezegd dat ik sinds die dag niks meer gemerkt heb van warmte opwellingen (die ik algauw begon te missen...) en toen ik een paar weken later zijn FB bezocht zag ik dat hij op datum van 28 januari - de dag waarop ik de signalen via radio ontvangen had – een ietwat rare (voor zijn doen toch) of bevreemdend filosofische bedenking gepost had...

Nieuwe vaardigheid...

Enkele dagen later ontving ik het soulscript dat ik besteld had bij Maria. Zoals aanbevolen las ik het 3 maal hardop en dan nog 1 keer in stilte. Het was bevreemdend mooi en ergens hoopvol. Voor de cursus aquariuschakra's hadden we net de opdracht gekregen die luidde: “Schrijf een loflied op jezelf en kom het voorzingen”. Plots kreeg ik heel hard de aandrang om pen en papier te nemen, alsof iets of iemand tegen me zij: “ga zitten en begin te schrijven...” Ik voelde dat ik op dat moment in een soort van “hogere trilling” zat. Het schrijven lukte verbazend goed maar pas nadat ik helemaal klaar was met het “werkje” en het opnieuw las, zag ik wat er uit mijn pen was gerold; het leek wel een soort gedicht en een sterk ingekorte versie van het soulscript maar dan bekeken vanuit mijn standpunt. Wat het ook was, voor mij was het de waarheid, iets dat kwam uit een “hoger” of “dieper” deel van mezelf. Ik voelde me er alleszins zo blij mee als een vogeltje! Enkele dagen later, nadat ik het aan Maria had doorgestuurd, bevestigde ze mij dat dit zeker een voorbeeld van een intuitief schrift was.

12 februari: een krachtige Ananda Mandala meditatie met Hilde en Elke 
Ik had als intentie gekozen: mijn TZkwestie. Het gebeuren deed me sterk denken aan een oefening die ik 2 jaar eerder gedaan had tijdens een lessenreeks Emotioneel LichaamsWerk. Daar echter gebeurde het liggend op de rug met opgetrokken knieën terwijl we hier in een lotushouding op de grond en in een kring zaten terwijl de deelnemers elkaar's hand vasthielden. De ademhaling diende dusdanig uitgevoerd te worden dat men bij het uitademenen erg krachtig uit de buik uitademde en dit volgens variërende ritmes. Na een tijd voelde ik een enorme stroom door mijn handpalmen heen gaan, die almaar sterker werd. Op den duur leek het alsof er wel 500 volt uit mijn handpalmen kwam, wat later voelden mijn handen ijskoud aan en nog wat later kon ik mijn handen nog nauwelijks bewegen; ze begonnen 'verlamd' aan te voelen - ook mijn onderarmen trouwens - en ik kon slechts met moeite een papieren zakdoekje aannemen dat mij werd aangereikt. Want ondertussen kreeg ik ook heel verwarrende gedachten/beelden door ivm tweelingzielschap; het leek wel een persoonsverwarring: Ben ik hem? Is hij mij? Ben ik hem? Is hij mij? Is hij mij? Ben ik hem? Ben ik hem? Is hij mij?... Deze gedachten kwamen bovendien door met een razende snelheid. Plotsklaps stopte de gedachtestroom en toen kwam de vraag: “Wie ben ik?” En, ik wist het niet, ik bleef het antwoord schuldig... Mijn verstand leek ineens “uitgeschakeld”. My mind went blank. Ik leek wel in het “niets” terechtgekomen. Het was een uiterst bizarre gewaarwording. Op de duur wist ik zelfs bijna niet meer waar ik was, ik voelde me sterk gedesoriënteerd. Onderwijl was ik ook onbedaarlijk beginnen huilen en ik herinner me een gevoel van hulpeloosheid. Ook mijn voeten en onderbenen voelden nu 'verlamd' aan. Alleszins was ik terechtgekomen in een toestand van geestverruiming. Weer maar eens een gevolg van het tweelingzielgegeven of had het ook te maken met het openen van het hogere hartchakra? Net voordien hadden we ons, tijdens de chakracursus, verdiept in het hogere hartchakra. Blijkbaar was dit ook een manier om de kundalini energie op gang te brengen (alsof die nog niet genoeg op gang gebracht werd via het tweelingzielgegeven...). Na afloop kreeg elke deelnemer een “oneness blessing” en er werd afgesloten met een soort dans. 

Mogelijk dat ik hiermee later nog iets doe, ik zie wel.

Vrijdag, 23 februari '- een sleutelmoment?

's Avonds in mijn badkamer word ik overmand door een gevoel van gelukzaligheid, extase. Weer zat ik, net zoals de avond dat ik mijn gave tot intuïtief schrijven ontdekte, in een soort “hogere trillingstoestand”. Het was een heel sterk gevoel, een realiseren van “dit gaat verder en is veel grootser dan enkel en alleen mijn persoontje, dit overstijgt dit alles veruit”. Het was de eerste keer dat ik mezelf zo doordrongen voelde van dit diep innerlijk “weten” Het kwam als een plots besef, een gewaar-zijn, gewaar-worden van mijn taak hier op aarde. Ik werd overspoeld door gevoelens van blijdschap en een lichte opwinding. Wat later in bed kon ik maar met moeite de slaap vinden daar ik nog steeds opgewonden van blijdschap was en moest ik nog steeds almaar glimlachen en zo ben ik ook in slaap gevallen...

Natuurlijk kunnen deze gevoelens niet blijven duren – we leven ook nog op het aardse vlak – en 's anderendaags was alles weer “as usual”. Desalniettemin voel ik me gesterkt.

Begin maart 2014; heb zopas ontdekt dat, volgens de Maya Tzolkin kalender mijn andere tweelingzielhelft als teken: Chicchan of (gevederde) slang heeft en dit staat voor o.a.: “de transformatie naar wijsheid (zoals de slang verandert van huid)”. Wel, laat ons hopen! “Het is de Oosterse kundalini of het interne vuur die vanuit het stuitbeen opstijgt in de vorm van een slang in beweging en de seksuele energie en de levenskracht activeert” (1) Nou breekt mijn klomp! Was het dan toch “zijn” kundalini energie die ik enige tijd lang heb kunnen voelen bij mezelf...? Naar het schijnt kunnen sommigen inderdaad 'voelen' wanneer hun tweelingziel aan hen denkt en daar ik meer dan normaal gevoelig ben, sluit ik niet uit dat dit bij mij het geval was en dat de warmte opstoten die mij gedurende een aantal weken onverhoeds overvielen nu en dan eigenlijk veroorzaakt werden doordat er ergens een 'energetische uitwisseling' plaatsvond tussen ons beide. Voorlopig kan ik dit (nog) niet controleren om begrijpelijke redenen.

Het soulscript dat mij toegezonden werd door Maria zou dan toch waar kunnen zijn; het bevat o.m. het volgende: “Hij zal wijsheid openbaren waarnaar de wereld vraagt.”(...) hetgeen overeenkomt met wat er in de Maya Tzolkin kalender staat te lezen over zijn teken.

* De waarschuwing hieromtrent heb ik toen doorgekregen via liedjes op de radio. In dit geval van een beginnende verliefdheid (waarbij de man in kwestie al in een relatie zat, hetgeen ik niet wist), kreeg ik op 1 ochtend gedurende een tijdsspanne van 20 min, de volgende songs te horen: “Jeopardy” (The Greg Kihn Band) en “Crush” (Jennifer Paige). Meteen wist ik dat hierin een boodschap of eerder een waarschuwing zat, hetgeen achteraf ook bleek te kloppen toen iemand die hem kende me vertelde dat hij al samenwoonde met iemand. Blijkbaar komen, voor wat mij betreft, radio- of tv-boodschappen vaak via songs in paren (per twee) hetgeen een teken is dat er een boodschap achter schuilgaat.  

10 januari 2015

Deze ochtend wakker geworden met “One” van U2 op de radio, in de magistrale versie van Johnny Cash. Mooi . Vannacht, heb ik, hetgeen zelden gebeurt, mijn tweelingziel toegelaten in mijn droom. Eindelijk had ik de moed gevonden om hem op de man af te vragen of hij dit jaar zou komen en hij antwoordde bevestigend. Alhoewel er meerdere mensen rondom ons waren, was hij makkelijk te benaderen en de ontmoeting verliep in een serene en natuurlijke, ongedwongen sfeer; het leek volkomen organisch en het ademde iets vertrouwds en hoopvols uit. Ik heb weer wat hoop en dit kan ik gebruiken na een periode van wanhoop tot momenten van paniek nadat hij in de pers onlangs verklaarde op zoek te zijn naar een vrouw en kinderen te willen. Kinderen die ik hem niet meer kan geven. Hij zal vader worden en ik zal ondertussen mijn weg gaan, dixit het miniscript aangevraagd aan Maria, door mijn onrustige en onzekere ikje. Met nervositeit en angst kijk ik uit naar de dag dat hij zijn verloving aankondigt of zijn aanstaande aan de wereld zal voorstellen, of zijn vaderschap zal aankondigen! Voorlopig probeer ik zo min mogelijk zijn website of Facebook of wat dan ook er over hem mag verschijnen in de pers te bekijken; het brengt me enkel en nog steeds van mijn stuk en ik ben hier niets mee. Ik kan enkel focussen op mijn aandeel in dit – vanuit zielenperspectief bekeken – gezamenlijk project.

Februari 2015

Lange tijd heb ik gemeend dat als ik het “spirituele” deel van ons tweelingzielschap vertegenwoordig, het vrouwelijke of de yin zijde, mijn twin staat voor het “fysieke” stuk; het mannelijke, yang, de daadkracht vnl. Nu ben ik echter niet zo zeker dat hij minder spiritueel dan ik zou zijn. Het heeft er alle schijn van dat hij niks of niet zoveel heeft met esoterie maar schijn kan bedriegen. Voor zover ik zien kan is hij op dit moment nog onbewust, slapende (zoals de meesten onder ons en ik vroeger ook). Toch manifesteert hij zich in de buitenwereld als een buitenbeentje, als iemand die zijn activiteit nieuw leven heeft ingeblazen, een nieuwe elan heeft gegeven door zijn spontane, frisse en ongedwongen houding. Hij toont aan dat het ook minder serieus kan, dat je ook succesvol kan zijn op een grappige, speelse, enthoesiaste wijze. Het kan ook vrolijk. It can be fun. Al dansend bewijst hij dat wat hij doet ook anders kan beleefd worden. Hij heeft zijn bezigheid een aantrekkelijk en sexy imago gegeven, simpelweg door te zijn wie hij is. Voor mijn part is hij dus al erg goed bezig, ook spiritueel bekeken.

Osho stelt trouwens dat ernst een serieuze ziekte is, een ziekte van de ziel. Erger nog: ernst is een zonde. Hij zegt dat dansen en lachen de beste en meest natuurlijke en toegankelijke poorten zijn naar een staat van niet-denken.  

10 mei 2015

Voor zover ik ooit gedacht had aan hoe de ideale man voor mij zou moeten zijn...

Als ik al een partner voor mezelf wenste..., dan zou het iemand geweest zijn die het beste in mij naar boven zou kunnen halen. Iemand waarnaar ik kon opkijken en die in staat zou zijn me boven mezelf uit te tillen. Diegene die ik nu echter voorgeschoteld kreeg, was zowat de laatste aan wie ik gedacht had. Vaag zag ik soms een wat oudere, wijze man die me “op het rechte pad” zou kunnen krijgen. Ironisch genoeg is mijn twin allicht diegene en wellicht ook de enige die in staat is om inderdaad het beste in me naar boven te brengen. Nooit had ik verwacht dat mijn “wens” op deze manier, dmv deze man tot mij zou komen... Het besef van wie en wat hij is maakt dat ik niet anders kan dan boven mezelf uit te stijgen.

Zonneman versus Ijskoningin – Maastricht, 14 mei 2015 Hemelvaartsdag

Bij Maria Q. voor mijn eerste energetisch consult. Het is een zonnige dag en een bijzondere week. Heb begin deze week goed nieuws gekregen van mijn werkgever. Hier begint mijn tweede jeugd en nieuwe leven; de toekomst ziet er rooskleuriger uit dan ooit. Mijn oude, gehavende en onware ik mag stilaan plaats ruimen voor de echte, ware en jeugdige versie.

Buiten speelt vlakbij een muziekharmonie “Lang zal ze leven” en we lachen beide om deze gepaste begeleiding van de reading/healing. Hip hip hip Hoera! wordt er geroepen...

Hemelvaart; als symbool kan dit tellen..

Enkele zaken die ik onthoud van dit consult (het was werkelijk teveel om allemaal te onthouden, is ook niet de bedoeling):

Ik mag meer tijd doorbrengen in de nabijheid/het gezelschap van gelijkgestemden (hetgeen eerder al werd aangegeven door de sjamaan die ik eerder dit jaar zag).

Ook zag ze nog een stuk eenzaamheid bij me.

Wat betreft communicatie (keelchakra) kan ik nog werken hieraan bv dmv stemwerk, zingen of iets dergelijks.

Zoals ik zei tegen Maria: “Alles ziet er hetzelfde uit, maar het is niet meer hetzelfde, het voelt niet meer zoals voorheen, alles is zo anders.”

Ik mag aan mijn gronding werken want voor mij is de grens tussen deze dimensie en de hogere dimensies erg dun; de lijn tussen deze werelden is dun.

Bliksemschichten boven mijn hoofd duiden op mijn connectie met de bovenwereld die erg sterk is (hetgeen ik al wist natuurlijk).

Ze ziet me communiceren niet zozeer via het woord maar eerder via kleuren; mijn ogen kunnen kilometers ver kijken. Frappant is dat een andere healer me zeker 3 jaar geleden ook vertelde dat ze mij “iets zag doen met kleuren”. Voor mij blijft dit vooralsnog een raadsel.

Lange tijd heb ik gevoelens uitgeschakeld; ze in de ijskast of eerder in de diepvriezer gestoken. Ik heb mezelf in bevroren toestand geplaatst of ingevroren. Dit heeft wel zo als voordeel dat je het naderhand kunt ontdooien 'of ontvriezen) wanneer de tijd er rijp voor is, wanneer ik er klaar voor was... Toen was de tijd nog niet rijp, nu wel. Ik mag stilaan gaan ontdooien. Ook hier krijg ik wederom bevestiging over wat mijn eigen 1^ste zielenschrift vermeldde: (...) Ze kon maar niet geloven dat er ooit een prins zou komen die haar zou ontdooien en haar laten ontwaken uit een veel te lange winterslaap waarin zij was verzonken (...)

Het verklaart allicht ook voor een stuk de “koude” die ze voelde rondom mijn hart.

Nooit had ik echter kunnen vermoeden dat hij diegene zou zijn die mij zou kunnen ontdooien, hij de zonneman. (..)Jij herkende reeds in hem de straling van de zonneman die zoveel harten transformeren kan. (...) (uit het soulscript van Maria dd 1 februari 2014) die mij, de “ijskoningin” kon doen smelten!

Er volgt een reading over mijn twin en zij bevestigt dat hij bij me is (links achter me), dat hij mij voedt met zijn mannelijke energie; als een totempaal staat hij voor me. Ze merkt onze innerlijke conversaties op (hij “praat” blijkbaar ook met mij). Mijn eerdere vermoeden dat hij wacht wordt door haar bevestigd: “hij staat in wachtstand”. Innerlijk heeft hij weet van me maar hij is zich nog niet bewust van wie ik ben of waar ik me bevind. '(Vorig jaar had ik reeds een boodschap hieromtrent gekregen via de televisie: “Hij wacht op jou” en enkele weken na dit consult krijg ik ook nog een bevestiging over de radio in de vorm van een song van Will Tura “Ik wacht op jou” - een nummer dat trouwens uiterst zelden te horen is op de radio.

Hij ook heeft zijn pijnstukken. Mentaal is hij hard voor zichzelf; hij pijnigt zichzelf (komt mij bekend voor; hij houdt namelijk niet van zijn verlies maar wil absoluut de beste zijn.)

Deze reading en healing was zo ondersteunend voor me. Voor het eerst kon ik echt voluit praten over mijn twin met een “ervaringsdeskundige”. Ik voelde me helemaal gedragen door een warme, zachte en toch krachtige energie. Het feit dat hij zo populair en onbereikbaar is maakt het er allemaal niet makkelijker op. Op dit moment zijn er slechts een handvol mensen die zijn identiteit kennen. Het zou alles een stuk vergemakkelijken mocht ik volledig vrijuit kunnen spreken maar zolang ik zijn akkoord hierover niet hebt, lijkt me dit niet verantwoord.

Onderstaand stuk omtrent hemelvaart, vond ik op Internet: http://www.arendlandman.nl/2011/05/de-diepere-esoterische-spirituele-betekenis-van-hemelvaart-niet-waar-te-nemen-vergeestelijking/

Hemelvaartdag voor mij staat voor een nieuw begin. Een nieuw leven kondigt zich aan. Weldra mag ik mijn job als administratieve kracht achter me laten en daar ben ik niet rouwig om. Ik voel met mijn hele wezen: dit past echt niet meer bij me; dit ben ik niet! Vanaf nu wil ik leven, niet langzaam sterven. Vanaf nu leef ik MIJN leven, niet dat van anderen, zoals ik totnogtoe geleefd heb, naar de normen, overtuigingen en ideeën van anderen. Teveel heb ik naar anderen gekeken. No more of that. Eindelijk mag ik mijn niet geleefde leven inruilen voor mijn be-leven van mijn echte leven, zoals mijn Ziel het altijd heeft gewild. Eindelijk mag ik in mijn waarheid gaan staan, meer en meer...

28 mei 2015

Synchroniciteit

Net op een dag dat ik me minder voel (na nog maar eens uit een nachtmerrie te zijn ontwaakt), lees ik in Barbara Hand Clow's “Oog van de Centaur” het volgende:

(...) Misschien wel het meest verwarrende aspect aan het toelaten van macht in jezelf heeft te maken met het onvermogen van het lichaam om de toegenomen energielading te hanteren; om een nieuwe balans te vinden als je nieuwe niveaus van diepte tegenkomt in de cellen van het lichaam, en om manieren te vinden om volledig te leven in de huidige realiteit terwijl de innerlijke diepte bezig is zich te ontvouwen. Hoe groter het verschil tussen wat er van binnen gevoeld wordt en wat er daarbuiten gaande is, des te groter de stress die het organisme ondervindt. Het mag duidelijk zijn dat dit spanningsveld bij tijd en wijle overweldigend is en het komt dan ook voor dat mensen zich terugtrekken. (...)

De nachtmerrie's kunnen nog een gevolg zijn van Maria Quesada's healing die ik ontving; zij had me gewaarschuwd dat er zich nog ongemakken konden aandienen maar dat dit slechts herinneringen waren, eventueel nog ongeheelde stukken uit voorbije levens.

Opvallend dat ik dit net lees op een moment dat ik wel wat duiding kan gebruiken...(en dit was trouwens niet de eerste synchroniciteit die mij is opgevallen). De laatste maanden voelde ik inderdaad bijwijlen veel spanning en als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik geen echte ontspanning meer gekend heb sinds de dag dat ik mijn tweelingziel herkende, nu bijna 3 jaar geleden. Het begint zwaar te wegen alhoewel ik sinds kort bij mezelf een zekere mate van overgave bemerk de laatste tijd. Er bestaat een (water)kans dat ik hem ontmoet binnenkort en alhoewel het, rationeel bekeken alweer haast onmogelijk lijkt om effectief fysiek contact te maken, blijft mijn innerlijk weten er rotsvast in geloven. Het voelt zelfs haast als iets onvermijdelijks, of als een logische volgende stap. Wat eens volslagen absurd leek, lijkt me nu bijna volkomen vanzelfsprekend. Hoedanook, ik wil niets verwachten of verlangen.  

17 juli 2015

Ontnuchtering

Toen ik bij de boekhandel langsging voor een bestelling, zag ik een foto van hem op de cover van een tijdschrift hetgeen ik natuurlijk moest kopen. Had ik beter niet gedaan. Het nieuws trof me als een donderslag bij heldere hemel. In een interview geeft hij o.a. te kennen dat hij “bijna een vaste vriendin heeft” en “dat hij er nog niet uit is of er kinderen zullen komen of niet”. Wel een rare manier van formuleren; hoezo, “bijna” een vaste vriendin? Ofwel is ze je vriendin ofwel is ze het niet. Het lijkt wel alsof hij het me – onbewust weliswaar – voorzichtig wil meedelen, zonder te willen kwetsen. Of misschien is hij nog niet helemaal zeker van zijn stuk en zelf bang om (opnieuw?) gekwetst te worden? Ook vertelt hij dat hij nu netjes op zichzelf woont. Wat me ook opvalt is dat hij de “ik”-vorm hanteert wanneer hij het heeft over mogelijke kinderen, alsof dit enkel van hem afhangt... In eerdere tv interviews was het me al opgevallen dat hij, op een moment dat heel wat mensen wisten dat hij wel degelijk in een relatie met iemand zat (er waren ook voldoende foto's en getuigenissen die dit aantoonden) hij dit staalhard ontkende tegenover de interviewer en zelfs aangaf dat dames hem mochten contacteren want dat hij nog steeds single was. Zelfs nu blijkt het hem moeilijk om de knoop door te hakken. Zijn – voor zover ik weet - laatste vriendin heeft hem zo'n 2,5 jaar geleden de bons gegeven, iets wat hij naar mijn gevoel, destijds slecht heeft verteerd (naar verluidt was hij gewoonlijk diegene die het uitmaakte). Is hij daarom zo voorzichtig geworden?

Ergens ben ik dankbaar dat we elkaar nog niet fysiek ontmoet hebben; dan zou dit enkel nog harder zijn aangekomen en 't is zo al moeilijk genoeg voor me. Toen ik het las moest ik naar adem happen. Ben al snikkend huiswaarts gefietst en was de eerstvolgende uren volledig van de kaart. En dat terwijl ik weet dat het ergste er nog zit aan te komen... En toch had ik de laatste tijd een vrij hoopvol gevoel gehad wat betreft een mogelijke nakende volgende “fysieke” ontmoeting. Het kan natuurlijk nog altijd – in principe zou hij komen in de late zomer – maar dan denk ik weer aan wat het eerste soulscript van Maria voorspelde: (...) Er zullen mogelijkheden zijn voor een volgende ontmoeting, een beetje anders dan de vorige reeds was. En zo zullen er momenten zijn waarbij het weten in je hart, je aanspoort tot het volgen van het lijntje dat je in verbinding met hem inlast. Laat echter iedere vorm van aardse kaders los waarbinnen jij dit zou verwachten, het loopt immers anders (...)

Drie jaar nadat mijn ogen hem herkenden en mijn oren zijn stem herinnerden als mijn tweelingziel is er nog steeds geen “aards” of fysiek contact geweest en toch was hij sindsdien geen dag uit mijn gedachten.

Mijn grootste angst wordt werkelijkheid; de man die reeds 3 jaar lang mijn leven beheerst zal met iemand anders door het leven gaan en allicht zullen er kinderen komen. Hiertegen heb ik geen verweer.

Uit het miniscript van Maria, 21/12/2014: (Hij) vervolgt zijn innerlijke roeping en weet dat er voor hem ervaringen te halen zijn binnen het oprichten van zijn eigene domein: daarbij horen kinderen die uit hem voortgekomen zijn. Zijn innerlijk reikt hem geruime tijd reeds aan dat hij voor een verruimde liefde in dit leven reeds werd voorbereid. Hij pakt het echter op mentale wijze aan, aangezien ervaringen op dit gebied nogal ontbreken en dit resulteert hier in een zoektocht zoals hem die werd aangeleerd. Hij zal leren om de diepgang in zichzelf te eren en in het leven voort te gaan als iemand die zal demonstreren dat de allermooiste gave van een mens de overdracht van liefde is zonder enige vorm van een begrenzing.(...)

Hogere Zelf echter stuurt deze gebeurtenissen aan en ik mag erop vertrouwen dat mijn twin dit doet – zei het op onbewust niveau – uit liefde voor mij. Ik weet dat ik alleen op deze manier nog dieper bij mijn ware kern kan geraken en mijn hart verder kan openen om meer liefde toe te laten en uit te sturen. Dit is een geschenk dat ik in dankbaarheid mag aanvaarden. Op dit moment echter kan ik die dankbaarheid niet voelen. Waarom is dit zo moeilijk? En toch wil ik dit voelen; ik wil het menen wanneer ik zeg dat ik hem in liefde wil loslaten zodat hij zijn pad verder kan bewandelen en hem de ruimte en tijd geven die hij nodig heeft. Ik kan en wil niet sturen, wetende dat dit niet helpt maar dit valt me nu nog oh zo zwaar.

Nu mag ik alle verwachtingen (omtrent een langdurige relatie met hem) laten varen. Liefst van al wil ik zelfs niet meer hopen op wat dan ook. Wat is trouwens het verschil tussen hopen en verwachten? (..) De energie en de aanwezigheid van een connectie die de ware kern niet bestrijdt, zal alles doen gelukken op de juiste tijd en binnen de vertegenwoordigheid van absolute overgave aan wat is. (...) miniscript van Maria Quesada dd. 21/12/2014. Ik kan niet anders dan loslaten; ik heb gewoon geen keuze meer wil ik hieraan niet tenonder gaan.

18 juli 2015

Heb wonder boven wonder kunnen slapen. Lijkt wel of ze hierboven me in slaap hielpen wiegen. Ik werd gedragen, gekoesterd, omarmd van bovenuit. Vanochtend echter veel te vroeg wakker geschoten. Ik voel als verdoofd, als in shock, alsof ik niet meer in staat ben te denken, noch te voelen want dan zou het te pijnlijk zijn. Ben dankbaar dat ik nu onder “spirituele verdoving” sta, zolang als nodig tenminste. Voelde me de laatste tijd ook zo moe.

Ik merk op dat ik mezelf keer op keer verlies, dat ik – nog steeds – uit balans geraak wanneer ik in zijn energie ben, of zijn energie toelaat (wanneer ik op zijn FB pagina kijk bv). Dit voelt niet goed. Ik voel me zoveel beter wanneer ik (spiritueel) inspirerende video's bekijk of teksten of boeken lees of mediteer alleen of in het gezelschap van gelijkgestemden.

Dit gaat onmiskenbaar over angst. Maar wat heb ik eigenlijk te vrezen? Angst om niet gezien of gehoord te worden, om niet geloofd te worden, om niet samen te zijn maar alleen? Ik mag me nog ontdoen van een aantal stukken in mezelf die nu niet meer nodig zijn maar eerst mag ik deze stukken die er nu nog zijn gaan omarmen en erkennen dat ze er zijn om ze vervolgens liefdevol te laten gaan.   

20 juli 2015

Ascensie

Toen ik gisteren naar bed ging, was ik compleet uitgeteld, uitgeput. Ik had niet eens de energie meer om te denken of te voelen; het was me allemaal te veel, ik was niet meer in staat om te denken of voelen en eens in bed had ik mijn witte wolf gevraagd om raad en het antwoord was - zoals steeds - helder/klaar en duidelijk: “Jij maakt het allemaal veel te ingewikkeld. Vertrouw er toch gewoon op dat alles goed komt en alles op het juiste moment gebeurt. Je bent goed bezig.” Vredig viel ik in slaap en ook nu werd ik te vroeg wakker maar kon toch opnieuw inslapen. Vanochtend herinnerde ik me vaag dat ik een astrale reis had gemaakt en 1 ding in 't bijzonder stond me nog voor de geest: er was een luik en dat kon ik, gewoon met de kracht van mijn gedachten, een kleur en vorm geven zoals ik het wenste; eerst was het zwart, dan werd het transparant en toen besefte ik dat ik diegene was die de verandering tot stand bracht! Was ik in een andere dimensie beland? Dit voelde wel oké, hier had ik een goed gevoel bij en ik merkte dat ik mij vrijwel de hele ochtend in een hogere vibratie bevond die me krachtiger leek te maken.

Vanochtend op de bus naar 't werk had ik 'toevallig' volgende passage in het boek “De kracht van het nu in de praktijk” van Eckhart Tolle: over “Lijden omzetten in vrede” gelezen (...) Dan komt de tweede kans op overgave: als je niet kunt aanvaarden wat buiten je is, aanvaard dan wat in je is. Als je de uiterlijke toestand niet kunt aanvaarden, aanvaard dan de innerlijke toestand. Dat betekent: bied geen weerstand aan de pijn. Maak er ruimte voor. Geef je over aan het verdriet, de wanhoop, de angst, de eenzaamheid of welke vorm het lijden maar aanneemt. Kijk ernaar zonder er mentaal een etiket op te plakken. Omarm het. Dan zul je zien hoe het wonder van de overgave het diepe lijden verandert in vrede. Dat is je kruisiging. Laat het je opstanding en hemelvaart worden. (...)

Plots krijgt afgelopen Hemelvaartsdag een heel andere betekenis. Het was dus een omen voor wat komen ging...

Waar geen weerstand is, is geen schade.
- Chris Griscom

23 juli 2015

Verlangen naar het samenzijn met je tweelingziel (of zielsverwant, maakt niet uit) is niets meer dan een diep verlangen naar zelf-acceptatie, naar totale & onvoorwaardelijke zelfliefde.

Geleidelijk groeit het besef dat de ander je nooit zal kunnen geven wat jij nodig hebt. Alle leegtes en leemtes in jezelf zullen nooit opgevuld worden door die ander. De enige persoon die in staat is dit te doen, ben jij. Jij zelf bent je eigen grootste minnaar.

Mooi gezegd niet? Nu het nog waarmaken, het voelen; ik wil dit voelen met mijn hart en ziel, het doorvoelen, doorheen heel mijn wezen,. Zolang niet elke cel en vezel in mijn lichaam hiervan doordrongen is, blijven het slechts holle woorden en nietszeggende slogans en is er weinig of niets veranderd. “Enkel wat je met je hart accepteert, wordt pas echt getransformeerd.” was één van de wijze lessen uit mijn chakracursus 1,5 jaar terug en dit wordt me nu eens te meer pijnlijk duidelijk gemaakt.

Want nu groeit met de minuut het gruwelijk besef dat zij (zijn 'bijna vaste' vriendin) wel eens diegene zou kunnen zijn die samen met hem voor het voetlicht zal treden en in de spotlights zal komen te staan, terwijl ik vanop afstand zal mogen toekijken. Ik bemerk dat ik altijd was blijven hopen dat er een kans – ook al was het slechts een waterkans – bestond dat ik diegene zou worden die deze eer te beurt zou mogen vallen. Ineens wordt mijn rol in dit alles gereduceerd tot die van anonieme toeschouwer. Mijn ego krijgt nog maar eens een flinke deuk. Maar het is bovenal die allesverscheurende angst die mij bij de keel grijpt. Angst om niet gezien te worden, niet gehoord te worden. Men zegt weleens dat alle angst in feite te herleiden valt tot één angst: doodsangst. Alhoewel dit nu ergens niet klopt voor mijn gevoel; momenteel verkies ik zelfs de dood boven deze hartverscheurende, ondraaglijke pijn, dit dilemma van willen maar niet kunnen. En ik weet dat er maar 1 uitweg is: die van overgave. 

Anderzijds wil ik geen mogelijkheid onbenut laten om met hem in contact te komen zodat ik achteraf mezelf niks hoef te verwijten, dat ik niet alles in het werk zou gesteld hebben om een ontmoeting tot stand te brengen. De controlefreak in mij. Ik weet waar die angst vandaan komt; ik herken haar. Bij 2 eerdere relaties had ik ook mijn kans verkeken door te lang te wachten of er het duurde te lang vooraleer er een volgende ontmoeting (buiten mijn wil om) kwam. Het scenario lijkt zich te herhalen. Door te lang te wachten: kans verkeken. En daar steekt, na zoveel jaren, weer die panische angst om “te laat te komen/zijn” de kop op. Gevoel van Machteloosheid. Nu snap ik Elke's woorden beter: het heeft met vertrouwen te maken. Vertrouwen en mannen. Leren vertrouwen te hebben in het leven, in de stroom van het leven, geloven dat alles gebeurt op het juiste moment. Maar meer nog: leren op mezelf te vertrouwen want ik ben er altijd. Dit gaat in wezen niet om hem, wel om mij.

Waarom denk ik altijd direct het ergste? Drama queen... Veronderstellingen zijn altijd fout want maar gedachten.

26 juli 2015

Doorbraak?

Nu hij weer meer in de belangstelling staat heb ik de afgelopen dagen vele filmpjes, foto's en artikels over hem bekeken en gelezen op internet. Het was alsof ik mezelf dwong om me ten volle te laten doordringen van al mijn onmacht, frustraties, pijn en verdriet; ik moest dit nu volledig doorvoelen (om één of andere reden).

Gisterenavond na het bekijken van o.a. een online interview met hem viel mijn oog op een video met uitleg over de 7 fasen in de tweelingzielunie. Het was gewoon tekst op dia's met op de achtergrond “Om Namo Bhagavate” gezongen door Deva Premal. Plots leek het alsof er iets in mij ontwaakte, (...)“One or both of the twins may attempt to fit the relationship into the “old model” of love, couplehood and relationship as it relates to their ego desires and learned belief system”(...) alsof dit “begrepen” werd door mijn hart – niet met mijn verstand, alsof mijn hart dit herkende. Blijkbaar was ik zozeer geraakt dat ik in een hogere toestand van bewustzijn terechtkwam. Ik bevond me nu in een trilling waarin er meer ruimte was voor andere dingen, grootsere en belangrijkere zaken terwijl hij zich ergens onderaan bevond; hij werd minder zichtbaar, minder belangrijk voor me; het deed er niet echt meer toe. Ik voelde met mijn wezen dat ik op deze manier, in deze vibratie heel deze tweelingzielkwestie wel aankon; ik kon dit “overstijgen”! Zomaar, ineens had ik mijn vibratiefrequentie (of hoe men dit ook moge benoemen) kunnen verhogen. Ineens zag ik dat ik zolang ik in deze kracht kon blijven ik hem liefdevol kon loslaten en hem zijn pad laten opgaan zoals hij het had gekozen. Hier voelde ik de mogelijkheid om mij te bevrijden van deze obsessie om fysiek samen te zijn. Zelfs vandaag stel ik vast dat ik me nog steeds zo kan voelen, wat een bevrijding! Ik hoop echt dat dit een doorbraak betekent in mijn proces.   

Niet alleen hij stond in “wachtstand”. Al deze tijd was ik aan het wachten op hem (zoals ook mij werd aangeleerd, volgens het ouderwetse patroon van liefdesrelaties) terwijl ik eigenlijk gewoon op mezelf aan het wachten was... Ik blijf mijn affirmaties herhalen en praat met mijn witte wolf, wanneer ik raad nodig heb. Ik probeer zoveel mogelijk inspirerende boeken of teksten te lezen die mijn trillingsfrequentie kunnen verhogen. Dit kan als zalf zijn voor de ziel; het maakt deel uit van onze dagelijkse “spirituele hygiëne”. Ook regelmatig mediteren draagt hiertoe bij (al lukt me dat niet altijd even goed de laatste tijd).

27 juli 2015 

En na de extase... komt de afwas

De tranceachtige toestand waarin ik was verzeild, was helaas weer voorbij maandag. Wederom doffe ellende en eens te meer die radeloosheid en gejaagdheid in mijn hartstreek en zonnevlecht.

28 juli 2015

Heb nieuwe affirmaties zitten bedenken, waarvan enkele met betrekking tot hem. Tot ik eindelijk tot de slotsom kwam dat dit niet goed aanvoelde. Ik ga me focussen op mijn weg en probeer hem te laten voor wat hij is.

31 juli 2015

Na een absoluut nodige en deugddoende Reiki zelfbehandeling eergisterenavond en de ontmoeting gisteren met een zielsverwant die ik in jaren niet meer had gezien, voel ik me weer geïnspireerd en stukken beter, optimistischer, alsof er iets van me “afgegleden” is. Heb ik dan toch wat kunnen loslaten. Tijdens de Reiki behandeling had ik vooral aan mijn kruin fijne prikjes zowat overal rondom mijn hoofd gevoeld. Er is duidelijk iets verschoven, veranderd. Ik zie nu klaarder en kan mijn affirmaties beter op mezelf afstemmen; hij is ook minder aanwezig in mijn denken of beter gezegd; hij is er nog wel maar op een ander niveau, minder dwingend. Ik krijg nieuwe ideeën door.

1 augustus 2015

Afgelopen nacht, eigenlijk in de vroege ochtend, gedroomd dat hij zijn aanstaande voorstelde aan het grote publiek. Het gebeuren vond plaats ergens in een haven op een schip. Ze was gekleed in een wijde lange jurk (met een soort hoepelrok) voorzien van heel wat versiersels; het zag er allemaal veeleer potsierlijk uit. Ook vond ik dat ze redelijk fors gebouwd was met een voluptueuze boezem. Ze zagen er beide gelukkig uit.

En daar is weer die bezorgdheid en die angst. Angst voor de angst? Het zou in ieder geval mijn gemoedsgesteldheid voor de rest van de dag bepalen.

2 augustus 2015

Opnieuw tijdens de vroeg ochtend gedroomd maar ditmaal werd mijn droom gevolgd door een uittredingservaring. Ik herinner me vaag dat ik me bevond in een vrij duistere ruimte. Ik stak mijn handen uit om te verhinderen dat ik ergens tegenaan zou lopen. Plots ontmoette mijn hand een andere hand. Ze voelde zacht aan. Mij kwam het voor dat het zijn hand was. Zijn hand die uitreikte naar mij...

8 augustus 2015

Sedert begin deze week heb ik veel pijn aan mijn rechterknie en -dij. Toen ik donderdag aan zee een wandeling wou maken, had ik hevige pijn in mijn dij die zelfs uitstraalde naar mijn voet. Ik voel echter dat deze pijn niet van mij kan zijn; het is zijn pijn die ik voel. Hij pijnigt zichzelf want hij is zich op dit moment aan het voorbereiden op wat eind deze maand komen gaat en zoals steeds, wil hij de beste zijn. Hij is inderdaad hard voor zichzelf; ik kan het voelen en ik vraag me af of ik hem niet zou melden via Facebook om het wat rustiger aan te doen, want dat hij bezig is mij pijn te doen? Vandaag echter heb ik beslist dit niet te doen; ik kan dit niet zomaar op FB gooien; hij zou het niet snappen en de rest van zijn “volgers” nog minder vrees ik. Dit is niet de manier om hem te benaderen. Gisteren heb ik op internet gelezen dat hij en zijn vriendin zouden gespot zijn terwijl ze windowshopping deden op zoek naar een ring? Weer die onrust in mijn hart.